zondag 5 november 2017

Nothing loved is ever lost

4 jaar geleden.
Je crematie.
Je afscheid in de kleine kapel.
Je plekje op de kast.
De pistolets en koffiekoeken.
Het overleven.

Vandaag.
Ijskoud buiten.
Warm vanbinnen.
Veel gelach.
Leuke babbels.
Bloemetjes in de branding.
Je naam in het zand.
Je herinnering in ons hart.
Lekkere pannenkoeken.
En geen druppel regen! 
Dankbaar voor de lieve mensen die erbij waren, fysiek of in gedachten. 


Nothing loved is ever lost.


























31 oktober 2017 - vier jaar


'Verjaren is niet hetzelfde
als jarig zijn.
Verjaren doe je in stilte.
Zonder hoedje op.
Zonder toeters of bellen.
...

Het is een stil feestje.

Je kunt zelfs verjaren
als je er niet meer bent.
Als iemand met jou
- in gedachten -
een liedje neuriet.
Taart eet.

Vandaag verjaar jij.
Ik hing vlaggetjes in mijn hoofd.
En zwaai nu met een wimpel.’


Jouw dagje daar op je wolkje, kleine prins!











zondag 29 oktober 2017

Halloween

Thuiskomen.
Met een leeg lijf.
Stilte.
En die grote pompoen.

We zouden hem gaan uithollen.
Een traditie sinds in kind was.
Plots komt het besef.
Het was Halloween geweest.
Dat was op 31 oktober.
31 oktober...

Ik kon er niet naar kijken.

Na de crematie liet ik hem in stukken snijden door onze familie, dan konden ze er soep van maken.
Dan was dat oranje gedrocht weg.
Dan stak het minder dat we ‘m niet zorgeloos hadden uitgehold dat jaar.

Elk jaar ljjkt de hype groter te worden.
Overal wordt er over gepraat.
De feestjes slaan me om de oren.
Elke keer dat wrang gevoel.
Ik moet erin mee, voor de kinderen.
Maar het vergt heel veel.

Elke vezel in mijn lijf schreeuwt voortdurend...
31 oktober betekent geen
spoken, griezels, heksen, spinnen, horror,...
31 oktober betekent gemis, verlangen naar wat had kunnen zijn... 
Maar ook warmte en liefde... heel veel liefde.

Morgen koop ik voor het eerst weer een pompoen. 
M’n kindjes zullen me vast enthousiast helpen hem uit te hollen. 
We maken er iets mooi van, niets eng. 
Iets voor hem. 
Mij niet meer verzetten, maar meegaan... op mijn eigen manier.
Een stapje verder weer, in dat levenslange proces.



dinsdag 27 december 2016

Music for life 2016

De afgelopen weken waren zo intens.
Ik voel me vooral zo dankbaar.
Dat ik de kans kreeg om een verschil te maken.
Dat ik Mats* op zijn manier op de kaart kan zetten.
Dat hij me inspireert.
 
Filmpje van Studio Brussel:
 
 
Filmpje van Studio Brussel:
 
 
Mats* en Lou* in de iglo:


 
 
 
 
 
 
 

woensdag 2 november 2016

Capture your grief - dag 31

Dag 31 - Sunset Reflection

 
Een warme dag werd het... jouw verjaardag.
Drie jaar geleden werd je stilletjes geboren.
Je zussen kwam vol bewondering kijken naar hun kleine broer.
We bleven naar je kijken, knuffelden je, gaven je kusjes.
Het besef sijpelt weer binnen...die momentjes krijgen we niet terug.
Ze blijven op mijn netvlies gebrand.
Ik voel je gewicht in mijn handen.
Ik verlang ernaar.
 
Familie en vrienden dichtbij ons.
Kaarsjes aan.
Bloemetjes in zee.
Ballonnen naar de hemel.
Vlinderkusjes voor jou.
 
Liv: 'Kijk mama, zoveel sterren vanavond! Dat sterretje daar is zeker Mats*!'
Maxim: 'Daaag stejjetje!'