Vasthouden en loslaten

2014 beloofde een spannend, goed jaar worden.
Wim en ik worden allebei 30.
In de lente zou ons zoontje ons gezin compleet maken.
We zouden na 6 lange jaren eindelijk nog eens naar mijn gastgezin in Washington State gaan. Onze kinderen er met de prachtige omgeving en warme mensen laten kennismaken.
Ik zou de rest van de zomer thuis met hen genieten...

Als ik nu aan Nieuwjaar denk, krijg ik een krop in mijn keel.
2014 betekent 2013 achterlaten.
Het is zo'n concrete stap 'vooruit'. Ik kan niet anders, de tijd neemt me mee.
Ergens wil ik 2013 helemaal niet achter me laten.
Het jaar dat ons een zoon gaf en hem ook weer wegnam.
Mats zal voor altijd in 2013 blijven, terwijl wij oversteken naar de volgende jaren.
Het voelt alsof ik hém achterlaat en dat wil ik niet.
Hoe hard ik ook moet loslaten, zo hard wil ik hem blijven vasthouden.

We branden het kaarsje in zijn urne.
Zijn vlammetje maakt hem aanwezig, op een verlichtende manier.
Ik werk stilletjes verder aan het enige foto-album dat ik ooit voor hem zal kunnen maken.
Zijn foto's houden hem vast.
De tastbare herinneringen helpen ons het gewicht van zijn gemis te dragen.
Zo kunnen wij hopelijk voldoende loslaten om voort te gaan en blijft hij toch steeds een beetje bij ons.
Het is een verschrikkelijke evenwichtsoefening. Hoe houd je vast en laat je tegelijkertijd los?

2014 zal een jaar worden met veel onzekerheden, angst, verdriet en gemis.
Hopelijk lukt het ons om daar tussenin ook terug wat vertrouwen te krijgen... en hoop.

Kerst 2013

Het overkomt me een beetje.
Een vreugdevolle Kerst is het niet. Maar dat betekent niet dat ik niet lach, dat ik geen liefde voel, of geen geluk.
Beetje bij beetje begint het terug te komen. Ik voel het af en toe. Geluk.
Op een nieuwe manier. Geluk zal nooit meer zijn wat het geweest is.
De volmaaktheid is verdwenen.
Maar toch is het ook voller. Gelukkiger met wat we wél hebben, nog beter beseffend hoe kostbaar en eindig élk leven is.

M'n hart zit vol liefde. De liefde voor mijn zoon heeft het verder gevuld.
Een hart dat naast het zijne geklopt heeft gedurende heel zijn leven.
Op elkaar afgestemd, in elkaar vervlochten.
Voor altijd blijft hij daar.

Onze kerstboom houdt vanaf dit jaar veel meer vast dan enkel versiering.
Mats zit erin verwerkt. Sterren, een engeltje, woorden. Het geeft me rust.

We voelen de warmte van zoveel mensen om ons heen.
Warmte die ons weer opraapt als we vallen, ons de weg wijst als het te donker wordt, en ons helpt om terug het licht te zien in elke dag.

Ik laat het me overkomen, Kerstmis dit jaar.
Maar de lichtjes en de warmte om me heen, doen me weer een beetje geloven.

The world may never notice

If a snowdrop doesn't bloom

Or even pause to wonder

If the petals fall too soon.

But every life that ever forms

Or ever comes to be

Touches the world in some small way

For all eternity.

The little one we longed for

Was swiftly here and gone

But the love that was then planted

Is a light that still shines on.

And though our arms are empty

Our hearts know what to do

For every beating of our hearts

Says that we love you.

 

Perfect in every way

Het is zover.
We weten nu alles wat er te weten valt.

Ik stuurde een aantal mensen een sms'je na zijn geboorte.
' Om 7u30 werd onze kleine Mats in stilte geboren... Perfect in every way.'
En dat was hij ook. Voor ons was hij perfect. Hij was af.
Gisteren kregen we de bevestiging dat hij ook medisch gezien 'perfect' was.
Perfect gezond.
De enige risicofactor, die trouwens bij Liv's vroeggeboorte ook gevonden werd, was een infectie.
Een 'bacterie', die bij een heel groot percentage van de vrouwelijke bevolking permanent aanwezig is. Bij zoveel vrouwen vormt die geen enkele bedreiging.
Bij mij dus wel.
Pech.

Er werd ons gisteren hoop geboden, naar de toekomst toe.
Het was een 'goed-nieuws-gesprek'.
Het voelt erg dubbel.
Hoe zinloos het al was, zoveel zinlozer is het gisteren geworden.
Een perfect gezond kind, dat plots alle kansen ontnomen werd.
Zinloos.

Tijd voor wat perspectief.
Gelukkig kreeg ik die van een lieve vriendin. Woorden kunnen toch helpen soms.
Als er wél een zwaar probleem geweest was, had onze toekomst er plots een heel stuk grimmer kunnen uitzien. En Mats, die waren we nog steeds kwijt.
Geen enkel resultaat zal dat kunnen veranderen. 
En ook niet hoeveel hij voor ons betekent.

You have to give up the life you've planned

Find the life that's waiting for you.

All I want for Christmas...

De dag begint goed, de kindjes zijn goedgezind en het wordt een thuisdagje zonder verplichtingen.
En dan kruis ik in de winkel vier keer dezelfde vrouw met mooie bolle buik.
Niemand ziet iets aan mij. Ik geef geen krimp. Ik doe verder mijn boodschappen.
Maar vanbinnen stuik ik ineen. Het voelt alsof iemand mijn benen onderuit geschopt heeft en mijn hart platknijpt. Ik krijg even geen lucht meer, en wanneer die terugkomt, doet elke ademhaling tot in het diepst van mijn wezen pijn.
Waarom?
Waarom zit mijn kleine jongen niet meer zorgeloos in mijn buik?
Waarom loop ik hier nu niet rond met die mooie buik?
Waarom moest mijn kind sterven?
Waarom was mijn lichaam niet in staat hem veilig te houden?

Zo zijn er veel dagen, dat ik vanbinnen voortdurend neergeklopt word en terug recht moet kruipen. Het gebeurt allemaal in stilte. Het zou zoveel gemakkelijker zijn als ik effectief zou neervallen en enkel mijn wonden moest verzorgen.

Ik kom thuis en steek zijn kaarsje aan. Ik kijk naar de foto van zijn perfecte gezichtje, zijn gesloten oogjes, zijn fijn neusje en zijn prachtig afgelijnde lipjes. En ik vraag me af: waarom?
Ik raap mijzelf terug bijeen en begin de kerstboom op te stellen... voor de meisjes. Niet voor mij. Voor mij mag de hele feestperiode voorbij zijn nadat ik de volgende keer met mijn ogen geknipperd heb.

Normaal gezien word ik steeds zo vrolijk in de periode van het jaar waarin lichtjes heel de wereld oplichten. Je kan nergens komen zonder dat er opgewekte kerstmuziek door de luidsprekers galmt. Zoveel mensen komen in liefde samen. Je hart wordt omhuld door warmte.

Morgen had ik 24 weken zwanger moeten zijn.
Vanaf morgen had er hoop geweest.
Het maakt de pijn alleen maar scherper.

All I want for Christmas... is you.

Zes weken

Je bent 6 weken oud vandaag
of toch ook niet...
Je bleef stilstaan in de tijd
terwijl de wereld rondom meedogenloos verder gaat.

Er zijn zo van die dagen...

Er zijn zo van die dagen, waarop ik zo kwaad ben... op de wereld, op mijn lichaam, op het onrecht en de machteloosheid.
Het is niet fijn om zoveel negatieve gevoelens te herbergen. Ik ben geen negatieve persoon. En toch regeerde dat gevoel gisteren weer.
Ik ben jaloers, op alle vrouwen voor wie het 'vanzelfsprekend' is, op al het leven in hun buik. Het is gemeen van me, en toch voel ik het.
Ik wil ook wat zij hebben, ik zou het nog moeten hebben en het is er niet meer.
Ik zou het nooit iemand toewensen een kind te verliezen. Ik gun iedereen een leven zonder dat verdriet. Maar het neemt niet weg dat ik zo ontzettend jaloers ben op die 'vanzelfsprekendheid'.
Ik ben niet meer naïef. Oh wat zou ik graag naïef zijn, en onbezorgd door het leven huppelen.

Dan zit ik in een brasserie tijdens de drukke middagspits en zie ik, tussen de vijfhonderd zwangere buiken om me heen, 3 vrouwen aan een tafel zitten. Een oma, haar 2 dochters, en haar pasgeboren kleinzoon, denk ik. Zoveel om dankbaar voor te zijn. En toch zie ik dat ze door iets enorm geërgerd zijn, alledrie. Ze staan op om door te gaan en de oma stapt naar de jonge ober om hem op vriendelijke, maar toch neerbuigende toon te zeggen dat ze het ' absoluut geen klasse vond dat hij zich niet kwam voorstellen aan de tafel bij aankomst en dat hij hen niet bedankt heeft toen ze wilden doorgaan. Dat was écht niet gepast, en nu zegt ze het hém, zodat hij zijn leven kan beteren, maar volgende keer stapt ze naar zijn baas!'
Dan moet ik zo hard op mijn lip bijten om niet te roepen: 'Mens, waar maak je je druk om?!'.
Waarom kunnen zoveel mensen niet inzien hoe gelukkig ze zichzelf mogen prijzen?
Je beseft nooit ten volle wat je hebt, tot je het kwijt bent.

Ik ben gewoon héél kwaad!
Loeiharde muziek in de auto om ten volle te voelen.
Ik heb het uitgesproken, ik heb het neergeschreven.
Het moest eruit.
Het lucht op.

Golvend verdriet

Ik vraag me af of het mogelijk is om te sterven van verdriet.
Ik zal het niet doen, er is genoeg om voor door te gaan. Genoeg vreugde, naast het verdriet.
Maar zou het kunnen?
Zoveel verdriet in je lichaam hebben, dat het er gewoon mee stopt?
Een paar uur voordat Mats geboren werd, zakte mijn bloeddruk plots razendsnel. Mijn hart ging onregelmatig kloppen en mijn hoofd leek te worden platgedrukt. Na wat extra zorgen en interventies, herstelde mijn lichaam en begon het aan de laatste rechte lijn naar Mats' geboorte.
Misschien was het wel een lichamelijke uiting van mijn emotionele toestand?
Na zijn geboorte werd ik in slaap gebracht om de placenta te verwijderen. Ik hoorde van de vroedvrouw achteraf 'dat ik weer zotte kuren had gedaan' tijdens de narcose. Mijn hartslag was enorm gedaald en bij het ontwaken, had ik op niets of niemand meer gereageerd.
Ik denk dat mijn hart zo gebroken was, dat mijn lichaam gewoon mee met Mats wilde sterven.
Wim heeft me terug vertrouwen gegeven en motivatie. De vroedvrouw had hem erbij gehaald om me te helpen. Ik voelde zijn warme hand in de mijne, en werd weer wakker.

Het gaat erg op en neer nu.
Soms heb ik het gevoel dat het wat beter begint te gaan.
De pijn gaat niet weg, het gemis evenmin, maar ik leer er mee leven. Het lijkt alsof ik de nieuwe dimensie van ons leven begin te aanvaarden. Hoe onaanvaardbaar die eigenlijk ook is.
Ik verzet me minder.
Het onomkeerbare wordt vervlochten in de toekomst.
Op andere momenten voelt het alsof ik uiteen ga barsten van al het verdriet dat in me schuilt. Dan lijkt niets te kloppen en is alles zo ondraaglijk.

En net wanneer ik vanbinnen lijk te verdrinken in de zee van verdriet...
... sta ik plots in het midden van de woonkamer 'Zwarte Pieten Stijl' te dansen met m'n dochters.
... lig ik met een hartsvriendin te schaterlachen op de vloer, terwijl onze kinderen 'sneeuw' over ons heen gooien.
... krijg ik te horen van de juffen dat m'n dochters heel aangename kinderen zijn.
... maakt mijn hart een trotse-moeder-sprong bij het zien van Hanne, die zonder vrees van de springplank het zwembad inspringt.
... of word ik liefdevol platgeknuffeld door Liv.
En dan voelt mijn hart weer even wat lichter.
Er blijft een grote leegte.
Maar stilletjes aan, wordt die gevuld met liefde.

You are my angel

My darling

My star

My love will find you

Wherever you are

Onzichtbaar kind

Eén van de andere mama's van Hanne's dansles was ook zwanger. Hoogzwanger weliswaar, terwijl mijn buikje nog volop aan het groeien was. Ze was er de afgelopen weken niet. Ik wist waarom, maar wilde er liever niet over nadenken.
Gisteren was ze terug...mét baby.
Daar zaten we dan, beiden zonder buik, zij mét baby in haar armen, ik zonder.
We zijn allebei bevallen. Iedereen ziet dat aan haar. Niemand ziet het bij mij. Ik heb geen bewijs in mijn armen.
Voor mij is Mats zo sterk aanwezig...onzichtbaar.
Voor anderen maakt die onzichtbaarheid hem compleet afwezig.
Een kind dat zo sterk binnen in mij zit, dat er voor de buitenwereld helemaal niet is.
Als Hanne zijn naam schrijft, maakt ze hem zichtbaar, tastbaar, aanwezig. Het maakt hem écht.
Ik zou willen dat je het aan me zag, en dat het mensen uitnodigde me over hem aan te spreken. Zoals een zwangere vrouw gevraagd wordt 'hoe ver ze is', of een mama met jong kind gevraagd wordt hoe oud het is, en hoe het heet.
Niemand zal me vragen hoe hij heet of hoelang geleden hij geboren werd. Voor hen is hij er niet eens.
Het leven draait gewoon door. Zonder hem. Zonder dat iemand het merkt.
Zijn naam wordt niet of met aarzeling uitgesproken.
Veel mensen die wél weten wat er gebeurd is zwijgen er liever over, of zullen nooit zélf over hem beginnen. Bang ... om de wonde open te scheuren, om het verdriet te zien?
Hoewel ik dat begrijp, voelt het alsof ze zijn bestaan ontkennen.
Mats zit altijd in mijn gedachten. De pijn en het gemis zullen heus niet erger worden door hem te vernoemen.
Zijn naam horen uitspreken geeft erkenning.
Het doet deugd.
Een mooier geluid bestaat er niet.

Voor ons zoontje Mats*, m'n kleine broer Max*, dappere twin in spirit Wout*, prachtige Lola*, lieve Benjamin*, kleine meid Zara*, mooie Laura*, kleine Ilay*, en alle sterrenkinderen, mét of zonder naam.

Ik noem je naam

Ik draag je met me mee

Je bent er, en ook niet

Zo onbereikbaar, zo dichtbij

Zingt jouw naam in mij

It's been 4 weeks since we said goodbye...

Vier weken is het geleden, dat ik m'n kleine jongen voor het laatst voelde bewegen.
Wétende dat hij in de daaropvolgende uren stilletjes in slaap zou vallen, om nooit meer wakker te worden.
Vier weken van verdriet, gemis en verlangen naar een realiteit die de onze niet is. 

Morgen is het Thanksgiving. Een mooie feestdag. Een feestdag die we, door onze verbondenheid met de VS, geregeld vierden. We waren steeds zo dankbaar voor wat we hadden.
En nu?
Ik voel me niet dankbaar.
Ik wéét dat ik het wel zou moeten zijn, dankbaar om al hetgene het leven me wél al gegeven heeft in de bijna 30 jaar dat ik erin rondloop.
Ik ben opgegroeid in een liefdevol gezin, dat één geheel bleef, ondanks het feit dat er ook een kind fysiek ontbreekt.
Ik ben vlotjes door mijn schoolcarrière gevlogen, en heb de kans gekregen veel te reizen.
Ik heb genoten van het studentenleven en kreeg meteen de job die ik wilde, waarbij ik getuige mag zijn van de meest intieme, intense momenten in het leven van talrijke mensen.
Ik ben getrouwd met mijn grote liefde, die de ongelooflijk zorgzame papa is van onze twee fantastische dochters, én van ons sterrenkind.
Zoveel om dankbaar voor te zijn, en toch voel ik het niet ten volle...
Hoe kan ik dankbaar zijn voor wat het leven ons vier weken geleden heeft toebedeeld?

Ik ben dankbaar dat ik Mats heb mogen dragen, elke dag, elk uur, elke minuut en elke seconde van zijn veel te korte leven.
Hoeveel verdriet het ons ook gedaan heeft en nog steeds doet en waarschijnlijk altijd zal doen, dat we hem zo vroeg hebben moeten afgeven.

Lieve jongen van me,

ik draag je met me mee

voor altijd...

'I will carry you' - Selah

Nieuw Normaal

Het lijkt me beter te lukken normaal te functioneren in het dagelijkse leven, het moet ook echt wel. Maar ik voel me alsof ik twee kanten heb.
De buitenkant, die lijkt mee te draaien, kan lachen, babbelen over koetjes en kalfjes, en zelfs geregeld over Mats kan praten zonder de tranen te verbijten. Ik moet er ook niet altijd moeite voor doen.
En de binnenkant, waar een continu snijdende pijn aanwezig is, en chaos, en onrust.

Ik loop rond in de stad, of winkel of thuis, en lijk steeds op zoek naar iets. Ik kon niet zeggen naar wat...tot gisteren.
Ik besefte plots dat ik op zoek ben naar hem.
In dingen om me heen, die ik zie, die ik hoor, die ik ruik...
Ik ben voortdurend aan het proberen meer over hem te weten te komen, hem beter te leren kennen.
Alsof je naar de gynaecoloog gaat en in spanning afwacht hoe groot je kindje al geworden is, hoe het beweegt, hoe het eruit ziet, of het een jongen of een meisje is.
Alsof je zit te wachten op het eerste woordje van je kind.
Alsof je de minuten zit af te tellen tot je je kind kan gaan halen na zijn allereerste schooldag, om te horen hoe het geweest is.
Over een paar weken krijgen we hopelijk alle medische resultaten in verband met Mats' vroeggeboorte.
Als die dag geweest is, zal ik nooit iets nieuw meer over hem leren...
Dat is zijn leven dan geweest.

Een lotgenote schreef over de periode na de geboorte van haar overleden kind:
' Each venture into the world would hold the potential to shock me.'
Het klopt helemaal.
Ik loop rond in de wereld, en kleine details of gedachten kunnen plots zo confronterend zijn, dat ze me doen happen naar lucht. Het voelt alsof mijn hart gewoon steeds opnieuw breekt.
Zwangere buikjes, gezinnen met 3 kinderen, de vervaldatum op de boter in de koelkast, strijken en beseffen dat je zijn kleertjes nooit zal strijken.
Maandagen, omdat ik telkens aan een volgende zwangerschapsweek begon op maandag.
Dinsdagen, omdat dat de laatste dag is van de week waarop ik perfect gelukkig was.
Woensdagen, omdat de grond onder onze voeten wegzakte op een hele vroege woensdagmorgend.
Donderdagen, omdat hij geboren werd op een donderdag.
Vrijdagen, omdat we hem op een vrijdag voor de allerlaatste keer gekust hebben.

Rouw is zo enorm uitputtend.
Het vooruitzicht heel m'n leven dit verdriet te dragen, is zo zwaar.
En toch is dit onze 'nieuw normaal'.

Ik ga slapen, ik wil dromen

van een kindje in de wieg.

Ik ga slapen, ik wil dromen

dat jij in mijn armen ligt.

Ik ga slapen, ik wil dromen

dat ik droom.

Kleine broer

Hoe vertel je je dochters dat het broertje waar ze zo naar uitkeken geboren zal worden en zal sterven?

We hadden het de meiden redelijk vroeg verteld, dat er een baby'tje groeide in m'n buik. Hanne was al lang aan het vragen wanneer ze nu nog een broertje of een zusje kreeg.
Toen we 't vertelden is ze beginnen wenen van blijdschap. Ik wist niet dat een 4-jarige dat kon. Ze was zo emotioneel, zenuwachtig lachend, terwijl de tranen over haar wangen liepen.
Ons geheimpje bleef niet lang geheim, ok dat kan een 4-jarige dus écht niet. De volgende dag al, toen ik haar bij familie ging ophalen,  liep ze glimlachend naar me toe, legde haar hoofd tegen mijn buik en riep: 'Oh mama, uw buik is al gegroeid!!'.
Dat het een broer werd, hebben we dan maar bewust verzwegen.
Ik moest goed bijhouden hoe groot ons kindje was, want kreeg om de paar dagen wel weer de vraag: 'hoe groot is ons baby'tje nu?'.
Als we 's avonds samen in de zetel zaten, legde ze haar hand vaak op m'n buik, wreef erover en keek liefdevol in mijn ogen. Ik geloof dat Hanne echt al hield van haar broertje.
Als mensen de meisjes aanspraken over het baby'tje dat groeide in mama's buik, zei Hanne steevast dat het een zus werd. Liv was er dan weer zeker van dat het een broer was.
Ik had met Hanne al wel gesproken over de mogelijkheid dat ook dit kindje te vroeg geboren zou worden, zoals Liv. Ik weet niet in hoeverre ze zich die periode herinnert, maar ze leek te begrijpen dat zoiets mogelijk gepaard zou gaan met veel ziekenhuisbezoekjes.

En toen kwam die verschrikkelijke nacht.
Hanne was gelukkig bij oma en opa gaan logeren, Liv lag op de pediatrie.
Liv heeft me gezien de dag nadien, en had vooral veel vragen over de prikjes die mama allemaal had gekregen. Verder hebben we haar nog niets verteld, dat zou voor haar te ingewikkeld worden. We hebben oma en opa gevraagd om Hanne nog niets te vertellen, maar 's avonds met haar langs te komen. Mats was toen nog niet geboren.
Toen ze de kamer binnenkwam zag ik de verbazing, onzekerheid en een flits van enthousiasme in haar ogen. Ik denk dat ze heel even gedacht moet hebben dat het moment daar was dat haar broertje gezond en wel geboren zou worden. Tijdsbesef is zo moeilijk nog op die leeftijd.
We hebben samen met haar op het bed gezeten, en hebben haar verteld dat ons baby'tje véél te vroeg  geboren zou worden, en dat hij nog veel te klein zou zijn om bij ons te blijven. Hij zou een sterretje worden aan de hemel. Omdat we het zelf na een paar woorden al niet meer droog konden houden, is ze hartstochtelijk beginnen wenen, ze vloog Wim om de hals. Zoveel tranen, die lieve meid.
De vroedvrouwen hadden ons voorzien van een mand met boeken, voor ons en voor de meisjes. Toen onze tranen gedroogd waren, lazen we samen het boekje 'In de zee van mama's buik'.
Wat was het moeilijk een boekje, over een kindje dat een sterretje wordt in mama's buik, voor te lezen aan onze dochter.
Veel knuffels en kusjes later, vertrok ze weer met oma en opa. Wat moet er in haar hoofdje omgegaan zijn...
Ik ben zo trots op haar. Dat ze, met alles wat ze al heeft meegemaakt, toch al zo'n prachtmeid is geworden.

Mats werd die nacht een sterretje, een mooie grote felle ster.
Ik voelde hem rond middernacht nog een keer bewegen. Ik sloot mijn ogen en genoot van zijn aanwezigheid.
Toen ik een tijdje later mijn ogen weer open deed, zag ik door het raam een hele felle ster. Ik zag bijna niets zonder bril, en toch zag ik dié ster.
Ik voelde hem nooit meer bewegen.
Zijn ster heeft me de nacht doorgeloodst.

De uren na Mats' geboorte leek mijn hoofd in een waas te zitten, ik heb een aantal uren vrijwel niet geweend. Het leek of mijn tranen even op waren.
Gelukkig is het in die periode dat de meisjes langsgekomen zijn. Hanne was wat angstig toen ze binnenkwam en ze Mats in mijn armen zag liggen. Liv vond het wel gezellig, zo met z'n allen. Ze kwam meteen kijken, raakte hem aan, wilde hem vasthouden en kusjes geven. Omdat Liv zo enthousiast was en helemaal niet bang, kwam Hanne ook stilletjes aan dichterbij. Beetje bij beetje zag je haar openbloeien, ze kreeg niet genoeg van hem. Elk deeltje van zijn kleine lijfje werd aandachtig bestudeerd. Zijn piemeltje vonden ze allebei nog het speciaalste!
Wim nam ondertussen veel foto's. Ik vind het spijtig dat we geen foto hebben van ons allemaal samen. Dat zijn dingen waar je niet aan denkt op zo'n moment. Ik ben Wim heel dankbaar dat hij wél aan foto's heeft gedacht. Het doet goed om iets tastbaar te  hebben, om dat moment te koesteren.
Het was eigenlijk heel mooi en sereen, hun kennismaking met hun broer...

's Avonds zijn de meisjes bij bommi en bompa beginnen vragen of ze toch nog eens één keertje naar Mats mochten om hem nog één kusje te geven. De volgende ochtend hebben we hen die kans gegeven.
Mats, gekoesterd door zijn liefdevolle grote zussen.

Thuis wordt er geregeld over Mats gesproken. Zijn foto's staan op de kast, naast die van zijn zussen. Hij hoort erbij.
De meiden zullen nooit kunnen helpen bij het verschonen van zijn pampertjes, ze zullen hem niet aan het lachen kunnen brengen met hun zotte toeren, ze zullen hem niet kunnen knuffelen, of helpen bij zijn eerste groentepapje. Maar ze zullen wel over hem kunnen praten. Dat is al wat we hebben.

Liv vindt het nu de normaalste zaak van de wereld. 'Mats is in de hemel hé? Nu kunnen we hem niet meer zien, maar wél op foto's hé?'.
Hanne zegt dat Mats dikke vrienden is met de maan. 'Ahja, want sterretjes staan héél dicht bij de maan, hé?'. 's Avonds voor het slapen, vraagt ze vluchtig of we nog een nieuw baby'tje krijgen.

Gisteren vroeg Hanne of ik Mats zijn naam nog eens kon schrijven voor haar. Een paar minuten later liet ze me vol trots zien hoe ze nu helemaal alleen 'Mats' kan schrijven. Haar tekeningen zijn nu bijna allemaal voorzien van 'Hanne M' en 'Mats' of 'Stam'.

Onze klein man leeft op die manier een beetje voort in zijn zussen, in ons.

Ik stuur je vlinderkusjes op vleugels van de wind, mijn engel, mijn kind.

Als het begin van het leven samenvalt met het einde...

Ik blijf geregeld het gevoel hebben dat het niet echt gebeurd is...
Een darmrommeling in het midden van de nacht, waarbij ik wakker schiet en denk 'oh, hij schopt me wakker!', met een grote glimlach op m'n gezicht.
Een fractie van een seconde duurt het maar, waarop even alles terug goed is.
Totdat de realiteit op me neerdondert. Hij is het niet die me wakker schopt, en hij zal me ook nooit meer wakker schoppen.
Er plots aan denken dat we de gepersonaliseerde Sinterklaas DVD nog moeten bekijken om te zien of de meisjes het leuk zullen vinden.
Totdat ik bedenk dat één van de boodschappen gaat over de komst van hun nieuwe broertje of zusje. Sinterklaas weet toch alles? De DVD verdwijnt in de onderste schuif van de kast, ver weg, om nooit naar te kijken.
En dan ... dan valt de onomkeerbaarheid van de dood weer als een loodzware mantel over m'n schouders.

Hoe geef je je overleden kindje af aan een vroedvrouw, wetende dat het de laatste keer zal zijn? Wetende dat je hem nooit meer zult zien, je nooit meer zijn gewicht in je handen zal voelen, je hem nooit geen kusje meer zal kunnen geven...
We zijn erin geslaagd, Wim en ik, om hem fysiek los te laten, op 1 november 2013.
We hebben onze laatste ogenblikken met hem heel bewust doorgebracht. We hebben samen met hem naar muziek geluisterd, we hebben hem vastgehouden, gekoesterd, we hebben hem een allerlaatste kusje gegeven en we hebben samen gehuild. Verlangend naar een realiteit die we nooit zouden krijgen.
Wat was hij zo ongelooflijk mooi.
En toen hebben we hem die laatste keer afgegeven...
Mijn hart brak, voor de zoveelste keer, in duizenden stukjes...
Ik ben die dag een stukje van mezelf verloren.

Vier lange dagen later werd Mats gecremeerd, lieten we hem zegenen, en kwam hij voor altijd thuis.

Slaap zacht kleine prins,

geen koude meer

geen afstand

niet in onze armen

als in onze diepste wens

maar thuis nu

warm en dichtbij

zoals het hoorde te zijn.

Wereldprematurendag 2013

In september schreef ik ons gezin in voor de familiedag van de Vlaamse Vereniging voor Ouders van Couveusekinderen (VVOC). Ik had me niet opgegeven om mee te helpen, omdat ik normaal gezien 20 weken zwanger zou zijn, en ik niet wist of ik nog wel in staat zou zijn om actief deel te nemen.
Op 30 oktober 2013 kreeg het begrip 'prematuriteit' voor ons plots een veel ruimere betekenis.
Met Liv hebben we al bij al geluk gehad. 30 weken is eng, en het geeft geen garanties op een goede uitkomst, maar Liv deed het goed. We hebben onze zorgen rond haar gezondheid al gehad, en ze zijn zeker nog niet van de baan. Maar ze is hier, ze is gelukkig, ze ontwikkelt goed en ze is ongelooflijk sterk. Een doorzettertje.
We weten heel goed dat het niet altijd zo goed loopt, maar hadden, uiteraard, gehoopt nooit een veel dramatischere vroeggeboorte mee te maken.
En dat gebeurde wél.
Premature contracties, die er op 3 uur tijd voor zorgden dat mijn vliezen braken op 17 weken en 2 dagen zwangerschap... daarmee was het doodsvonnis van onze kleine jongen getekend.
Een nieuw slachtoffer van prematurtiteit, in zijn geval 'immaturiteit' genoemd.
Ik wist de afgelopen weken echt niet of we er wel goed aan deden om naar de VVOC familiedag te gaan. Het was iets waar ik voordien echt wel naar uitkeek. Maar nu had het allemaal zo'n pijnlijke dimensie gekregen, dat ik niet wist of ik sterk genoeg zou zijn om er naartoe te gaan.
Een paar dagen geleden hakten we de knoop door dat we wél zouden gaan, met een klein hartje langs mijn kant...
Bij het aanmelden zag ik al meteen bekende, vriendelijke gezichten. De meisjes waren in de wolken met de faciliteiten. Een overzichtelijke binnenspeeltuin, met leuke randanimatie. Een goochelaar, magneten en sleutelhangers maken, tekenen, stickers kleven, tattoo's krijgen, zich laten schminken, liedjes zingen, ballonnen laten plooien, meewerken aan een écht schilderij, en het lijstje gaat door. Ze hebben zich enorm vermaakt, en dat maakte ons ook blij.
Mijn hart voelde weer een paar uurtjes wat minder zwaar.
Ik kon de tranen in mijn ogen niet bedwingen, toen ik zag hoe de VVOC ook gedacht had aan de kindjes, die er nooit fysiek bij zullen kunnen zijn. Een prachtig bord in een rustig hoekje, waarop we een sterretje konden hangen, met de naam van ons sterrenkind erop.
Wim verwoordde het goed. 'We hebben er goed aan gedaan om toch te komen, we zijn hier tenslotte voor twee van onze drie kindjes.'
We hadden ons deze dag wel wat anders voorgesteld een paar maanden geleden...
Maar het is een dag gebleven vol betekenis, blije gezichtjes, troostende babbels en mensen die écht geven om waar ze mee bezig zijn. 

1 op de 10 kinderen wordt te vroeg geboren.
Geef te vroeg geboren baby's jouw stem voor een goede start in het leven.
Neem één minuut de tijd om de online petitie te tekenen van de European Foundation for the Care of Newborn Infants (EFCNI). Zo kunnen we samen de aandacht van beleidsmakers vestigen op het probleem van vroeggeboorte, en krijgt het hopelijk een plaats op de politieke agenda. De petitie wordt nog dit voorjaar afgegeven in het Europees Parlement.
Klik op volgende link: www.enemenemini.org, kies je land rechts op de pagina, en klik op het logo met de voetjes eronder.

Voor Liv, voor Mats*, en voor alle prematuurtjes.

Overleven

De kippenkraamman op de markt kijkt dwars door mijn masker heen.
'Wat zal het zijn voor u?', met een enthousiaste glimlach.
'Een kleine kip en een potje patatjes, alsjeblieft.'
'Oei, zo'n zwaar oogskes! ... niet goed?'.
Ik knik instemmend en verbijt mijn tranen. Het is even stil, alsof hij wacht op 'ja, de griep heeft me goed te pakken.'
Even overweeg ik om het hem te vertellen. Tot een ouder koppel naast mij inpikt. 'Ah, dan moet ge een goei kippeke eten hé!', met een oprechte lach. Ik forceer een glimlach in hun richting.
'Voila sé', zegt de kippenkraamman, 'Goed eten, straks de zetel in, laat ze u thuis maar soigneren en morgen is alles weer beter!'.
Was het maar zo simpel...
Als iemand me in het midden van de winkel vraagt of het met me gaat, antwoord ik 'ja, gaat wel'.
Wat moet ik zeggen? 'Nee, het gaat helemaal niet goed, ons kind is dood.'?
Maar als ik zeg dat alles ok is, voel ik me zo schuldig tegenover Mats, alsof ik zelfs zijn bestaan ontken.

Ik hoor van mensen rondom me dat ik zo'n sterke vrouw ben, en dat ze zeker zijn dat we er op deze manier sterker uitkomen. Het doet me op een manier deugd, dat andere mensen wél in mij geloven. Want zelf voel ik me helemaal niet sterk. Ik zou zo vaak gewoon in een hoekje willen kruipen en huilen en niets meer voelen. Ik zie ook helemaal niet in hoe dit me sterker kan maken.
De ervaring van Liv's vroeggeboorte heeft me erg getroffen, het voelde ook aan als een soort falen. Ik had haar niet de bescherming kunnen bieden die ik Hanne had gegeven en die de meeste kinderen krijgen. Maar ik heb dat verdriet kunnen omzetten in een drijfveer, om mezelf te verbeteren.
Op persoonlijk vlak, door dankbaarder te zijn met wat we hebben en meer te beseffen hoe fragiel het leven kan beginnen.
Op professioneel vlak, door me extra in te zetten en te verdiepen in de leefwereld van te vroeg geboren kindjes én hun ouders.
Hoewel we het absoluut anders hadden willen zien gebeuren, heeft de ervaring ons wel rijker gemaakt, denk ik.
Ik kan niet zien hoe het verlies van Mats me ooit een rijker persoon zou kunnen maken... ik zie enkel en alleen het verlies.

The hardest thing I've ever had to hear,

was that my child was going to die.

The hardest thing I've ever done,

is to live every day since that moment. 

bedrogen...

Soms ben ik gewoon kwaad, héél kwaad. 
De natuur heeft ons bedrogen.
Ze heeft ons een kindje gegeven.
Een kindje waarin we écht konden geloven, dat al helemaal af was, enkel wat meer tijd nodig had om rijper en groter te worden.
Een kindje dat we al zo graag zagen.
Maandenlang ben ik me élke minuut van élke dag bewust geweest van het feit dat ik niet alleen was, dat er een wonder groeide diep binnenin mij.
Op iets meer dan 4 maanden heb ik een compleet mensje 'gegroeid'.
Als een dief in de nacht heeft de natuur ons kindje teruggenomen. 
Ik kijk naar zijn laatste echo, 5 dagen voordat de natuur ons, op de wreedste manier, op ons kwetsbaarste plekje raakte.
Een onschuldig, puur jongetje dat schijnbaar veilig in mijn buik lag te slapen.
Hoe kan het, dat hij er nu niet meer is? Hoe kan mijn lichaam mij zo in de steek gelaten hebben? Hoe kan de natuur ons zo bedrogen hebben?

Ik kruip in bed met het eeuwige gevoel dat ik iets vergeten ben.

I carried you every second of your life.

I will love you every second of mine.

What could have been...

Het begin van de dag is steeds het ergste. Elke morgend opnieuw verlies ik hem, besef ik dat hij er niet meer is, en dat hij nooit meer terugkomt.
Ik wandel de kinderen naar school, met een gapende leegte, waar twee weken geleden nog een mooie bolling te zien was. In één oogopslag  kan je zien welke ouders 'het weten' en welke geen flauw vermoeden hebben.
Ik loop door de winkel en alles gebeurt precies in een waas, alsof mijn lichaam op automatische piloot werkt. De ene helft van mijn hoofd doet zijn uiterste best om zich te concentreren op wat we nodig hebben, de andere helft blijft maar doormalen...en missen.
De snijdende koude buitenlucht verhult de opwellende tranen van verdriet in mijn ogen.

Het had zo anders kunnen zijn...
Ik had de feestdagen kunnen ingaan met een bolle buik vol leven, vol vertrouwen in de toekomst, hoopvol en vol dromen...
Nu is er enkel leegte, een lege buik, geen nieuw leven meer binnenin, wantrouwen, hopeloosheid en onzekerheid.
Ik had opnieuw een prematuurtje kunnen krijgen, dat knokte zoals Liv. Nog steeds onrijp maar met een hoopvolle toekomst.
Nu werd ons kindje zo vroeg geboren, dat medische hulp niet eens een optie was. Vanaf het verschrikkelijke ogenblik dat mijn vliezen braken, was alle hoop verloren.
Ik had in april 2014 kunnen bevallen van onze gezonde zoon, de meisjes hadden vol trots over hem kunnen stoefen in de klas. We hadden met z'n vijven glunderend in een kamer kunnen zitten...helemaal compleet.
Nu brandt er een kaarsje in een mooie urne op onze kast. Onze woonkamer is warm, vol liefde, maar voor altijd zal er ook die leegte zijn...

Mijn 'forever child'

Ik vraag me af of het me ooit nog zal lukken om naar een familiefoto te kijken, zonder het pijnlijk verlangen naar dat jongetje dat daar ook hoorde op te staan... Nu zit hij bij iedereen nog vers in het geheugen. Ze zullen er nog aan denken, dat we eigenlijk nog een zoontje hebben. Maar op een dag zal zijn fysieke afwezigheid zo aanwezig zijn, dat er niet meer aan hem gedacht wordt. Althans, dat is mijn grootste vrees.                                                                                                                                'Een miskraam', wordt hij officieel genoemd, hij heeft geen voornaam, geen familienaam, alsof hij niet eens heeft bestaan. Hoe kan een kindje dat je al weken voelt bewegen onderin je buik, waarvan je weet dat het een jongen zal zijn, wiens naam je gekozen hebt, dat al wenkbrauwen heeft, en nageltjes... en 220 gram weegt... een 'miskraam' zijn?
Het enige bewijs dat er 'iets' gebeurd is, is een kopie van een doktersattest aan het crematorium, waarop staat dat ik 'op 31 oktober 2013 bevallen ben op een zwangerschapsleeftijd van 17 weken van een niet-levensvatbare foetus'. Een niet-levensvatbare foetus...
Oh Mats, wat was je zoveel meer dan dat...

My angel

I love you to the moon and back

I love you to the stars and far beyond

and back to the morning dew

My forever child