All I want for Christmas...

De dag begint goed, de kindjes zijn goedgezind en het wordt een thuisdagje zonder verplichtingen.
En dan kruis ik in de winkel vier keer dezelfde vrouw met mooie bolle buik.
Niemand ziet iets aan mij. Ik geef geen krimp. Ik doe verder mijn boodschappen.
Maar vanbinnen stuik ik ineen. Het voelt alsof iemand mijn benen onderuit geschopt heeft en mijn hart platknijpt. Ik krijg even geen lucht meer, en wanneer die terugkomt, doet elke ademhaling tot in het diepst van mijn wezen pijn.
Waarom?
Waarom zit mijn kleine jongen niet meer zorgeloos in mijn buik?
Waarom loop ik hier nu niet rond met die mooie buik?
Waarom moest mijn kind sterven?
Waarom was mijn lichaam niet in staat hem veilig te houden?

Zo zijn er veel dagen, dat ik vanbinnen voortdurend neergeklopt word en terug recht moet kruipen. Het gebeurt allemaal in stilte. Het zou zoveel gemakkelijker zijn als ik effectief zou neervallen en enkel mijn wonden moest verzorgen.

Ik kom thuis en steek zijn kaarsje aan. Ik kijk naar de foto van zijn perfecte gezichtje, zijn gesloten oogjes, zijn fijn neusje en zijn prachtig afgelijnde lipjes. En ik vraag me af: waarom?
Ik raap mijzelf terug bijeen en begin de kerstboom op te stellen... voor de meisjes. Niet voor mij. Voor mij mag de hele feestperiode voorbij zijn nadat ik de volgende keer met mijn ogen geknipperd heb.

Normaal gezien word ik steeds zo vrolijk in de periode van het jaar waarin lichtjes heel de wereld oplichten. Je kan nergens komen zonder dat er opgewekte kerstmuziek door de luidsprekers galmt. Zoveel mensen komen in liefde samen. Je hart wordt omhuld door warmte.

Morgen had ik 24 weken zwanger moeten zijn.
Vanaf morgen had er hoop geweest.
Het maakt de pijn alleen maar scherper.

All I want for Christmas... is you.