Every breath you took was through me.
You are gone, yet I still breathe for you everyday.
vrijdag 11 december 2015
dinsdag 17 november 2015
Wereldprematurendag 2015
Vandaag een speciaal dagje.
Voor alle vroege vogeltjes die moesten knokken vanaf hun eerste minuut.
Voor diegenen die dat tot hun laatste minuut bleven doen.
Een oneerlijke strijd.
En voor hen, die de kans niet kregen om het gevecht aan te gaan.
17 november 2015
Wereldprematurendag
Voor alle vroege vogeltjes die moesten knokken vanaf hun eerste minuut.
Voor diegenen die dat tot hun laatste minuut bleven doen.
Een oneerlijke strijd.
En voor hen, die de kans niet kregen om het gevecht aan te gaan.
17 november 2015
Wereldprematurendag
zondag 1 november 2015
31 oktober 2015
Twee jaar geleden al, dat we je mochten ontmoeten en meteen weer afscheid moesten nemen...
Ik draag je met me mee.
Overal en altijd.
Ik draag je met me mee.
Overal en altijd.
woensdag 14 oktober 2015
woensdag 7 oktober 2015
Oktober...
Vorig jaar ben ik eraan ontsnapt.
En dat besef ik nu pas...
De dag die toevallig samenvalt met het begin en het einde van zijn leven.
Overal word ik ermee geconfronteerd.
Halloween.
Halloween is 31 oktober.
31 oktober is zijn dag.
In de supermarkt, de speelgoedwinkel, bij de bakker en zelfs de slager...
Overal word ik er met mijn neus opgedrukt.
En élke keer krimpt m'n maag ineen.
Alsof het zijn dagje niet mag zijn.
Hoe kan 31 oktober zo onontkenbaar iéts anders zijn dan zijn verjaardag?
Vorig jaar zat ik veilig in mijn bubbeltje.
Mijn veilig bed... broedend.
Wachtend op een nieuw wonder.
Zonder die confrontaties.
Dit jaar kan ik niet wegkruipen.
Ik moét naar buiten.
Ik moét doen alsof het me niet deert.
Elke keer weer slikken, diep inademen, en doorgaan.
Twee jaar geleden waren we nu nog naïef.
We wisten niet welke nachtmerrie ons boven het hoofd hing.
Vandaag voelt het weer heel rauw.
En ben ik toch ook een beetje boos.
Over die andere dag die zijn dag overschaduwt.
En droevig.
Omdat hij lijkt te vervagen.
Blijven steken in de tijd.
Vergeten.
Iets wat ik nooit zal doen...
En dat besef ik nu pas...
De dag die toevallig samenvalt met het begin en het einde van zijn leven.
Overal word ik ermee geconfronteerd.
Halloween.
Halloween is 31 oktober.
31 oktober is zijn dag.
In de supermarkt, de speelgoedwinkel, bij de bakker en zelfs de slager...
Overal word ik er met mijn neus opgedrukt.
En élke keer krimpt m'n maag ineen.
Alsof het zijn dagje niet mag zijn.
Hoe kan 31 oktober zo onontkenbaar iéts anders zijn dan zijn verjaardag?
Vorig jaar zat ik veilig in mijn bubbeltje.
Mijn veilig bed... broedend.
Wachtend op een nieuw wonder.
Zonder die confrontaties.
Dit jaar kan ik niet wegkruipen.
Ik moét naar buiten.
Ik moét doen alsof het me niet deert.
Elke keer weer slikken, diep inademen, en doorgaan.
Twee jaar geleden waren we nu nog naïef.
We wisten niet welke nachtmerrie ons boven het hoofd hing.
Vandaag voelt het weer heel rauw.
En ben ik toch ook een beetje boos.
Over die andere dag die zijn dag overschaduwt.
En droevig.
Omdat hij lijkt te vervagen.
Blijven steken in de tijd.
Vergeten.
Iets wat ik nooit zal doen...
woensdag 23 september 2015
woensdag 19 augustus 2015
Day of hope - Prayer Flag Project 2015
Eén jaar geleden kreeg onze hoop een nieuwe dimensie.
Vierentwintig weken zwanger - levensvatbaarheid.
Gegronde reden om te hopen.
Met een eeuwig klein jongetje in ons hart, en een groeiende kleine jongen in mijn buik.
Ik volgde vorig jaar Carly Marie's project mee op de voet.
Van over heel de wereld deelden mensen foto's van hun zelfgemaakte gebedsvlaggen.
Mensen die, net als wij, veel te vroeg een kindje moesten loslaten.
Door de platte rust was ik zelf niet in staat om mee te doen.
Ik had er denk ik toen ook de mentale energie nog niet voor.
Proberen hopen, niet te hard durven hopen, hopen op een goede afloop, hopen op nieuw leven.
Dit jaar ligt het anders.
De meisjes en ik stroopten gisteren onze mouwen op en gingen aan de slag.
Vier vlaggen.
Eén voor elke letter van een naam die we elke dag met ons meedragen.
Onze handen en Maxim's voeten vormden de harten waarin we hem dragen.
Vandaag konden ze wapperen in de lichte bries en baden in de eerste zonnestralen sinds dagen.
En we denken aan hem.
Hij heeft over ons gewaakt, en dat doet hij nog steeds, daar ben ik zeker van.
19 augustus - een dag van hoop ... en dankbaarheid.
Vierentwintig weken zwanger - levensvatbaarheid.
Gegronde reden om te hopen.
Met een eeuwig klein jongetje in ons hart, en een groeiende kleine jongen in mijn buik.
Ik volgde vorig jaar Carly Marie's project mee op de voet.
Van over heel de wereld deelden mensen foto's van hun zelfgemaakte gebedsvlaggen.
Mensen die, net als wij, veel te vroeg een kindje moesten loslaten.
Door de platte rust was ik zelf niet in staat om mee te doen.
Ik had er denk ik toen ook de mentale energie nog niet voor.
Proberen hopen, niet te hard durven hopen, hopen op een goede afloop, hopen op nieuw leven.
Dit jaar ligt het anders.
De meisjes en ik stroopten gisteren onze mouwen op en gingen aan de slag.
Vier vlaggen.
Eén voor elke letter van een naam die we elke dag met ons meedragen.
Onze handen en Maxim's voeten vormden de harten waarin we hem dragen.
Vandaag konden ze wapperen in de lichte bries en baden in de eerste zonnestralen sinds dagen.
En we denken aan hem.
Hij heeft over ons gewaakt, en dat doet hij nog steeds, daar ben ik zeker van.
19 augustus - een dag van hoop ... en dankbaarheid.
'Sometimes miracles arrive so tiny
that we cannot feel the weight of them,
and yet we are still changed and blessed none the less.'
woensdag 8 juli 2015
dinsdag 28 april 2015
Op reis...
Het vertrek nadert.
Dé reis!
Degene die we zouden maken één jaar geleden, samen met Mats.
We stelden het uit.
Eerst terug zwanger worden. Hopelijk een gezond kind krijgen.
En dan zouden we gaan.
Nu is het zover.
En het brengt plots zo'n dubbel gevoel met zich mee.
Mats kan niet met ons mee.
Hanne, Liv en Maxim wel.
Gezin compleet, maar ook weer niet.
Zijn urne duizenden kilometers van ons vandaan... Verder dan ooit.
Blij en opgewonden over de komende avonturen.
Een klein hartje bij het loslaten.
Opnieuw.
Zoals altijd gaat hij mee in ons hart.
Ik hoop dat hij met ons meekijkt.
Mee geniet.
Bij ons is op zijn manier.
Niet te hard stilstaan bij het fysieke 'achterlaten'.
En hem zoeken aan de horizon.
i carry your heart with me (i carry it in my heart) i am never without it (anywhere i go you go, my dear; and whatever is done by only me is your doing, my darling) ...
- E.E. Cummings -
donderdag 2 april 2015
15 maart 2015
Plots was je daar.
Zo lang gewenst.
Zo bang verwacht.
Een wonder, dat ben je.
Ik zie het elke dag.
In je donkerblauwe ogen.
Je stralende lach.
Aan je blonde lokjes.
En je stampende voetjes.
De nieuwe lente na een lange winter.
Zo lang gedroomd.
Nu eindelijk bij ons.
Een wonder, dat ben je echt.
Zo lang gewenst.
Zo bang verwacht.
Een wonder, dat ben je.
Ik zie het elke dag.
In je donkerblauwe ogen.
Je stralende lach.
Aan je blonde lokjes.
En je stampende voetjes.
De nieuwe lente na een lange winter.
Zo lang gedroomd.
Nu eindelijk bij ons.
Een wonder, dat ben je echt.
Maxim
Geboren 21 november 2014
Gedoopt 15 maart 2015
donderdag 1 januari 2015
Reflectie
2014
...
Verdriet dat draaglijker werd
Hoop die langzaamaan groeide
Angst die sluimerend aanwezig was
Volharding tot het uiterste
Vertrouwen dat groter werd
Geduld beloond
Dankbaarheid uit het diepst van ons wezen...
2014
...
Mirakel
Gelukkig 2015!
Rebecca & Wim
Hanne, Liv, Mats*, Maxim
...
Verdriet dat draaglijker werd
Hoop die langzaamaan groeide
Angst die sluimerend aanwezig was
Volharding tot het uiterste
Vertrouwen dat groter werd
Geduld beloond
Dankbaarheid uit het diepst van ons wezen...
2014
...
Mirakel
Gelukkig 2015!
Rebecca & Wim
Hanne, Liv, Mats*, Maxim
Abonneren op:
Posts (Atom)