Eén jaar...

Lieve jongen van me,

1 jaar
12 maanden
52 weken
365 dagen
8760 uren
525.600 minuten
31.536.000 seconden

Zolang is het geleden
...dat je hartje zachtjes stopte met kloppen
...dat je muisstil de wereld in gleed
...dat je met je breekbaar velletje tegen me werd gelegd
...dat jij niet huilde
...dat wij huilden om jou.

Wat kan een mensenleven veranderen op een jaar tijd.

Ik voel nog steeds de snijdende pijn van die dag.
De donkere uren, dagen en weken die daarop volgden.
Het fysieke gemis.
Het blijven ademen.
Het overleven.

En ondertussen ben ik je dankbaar.
Je hebt me zoveel geleerd.
Ik ben gegroeid als mens.

Ik vind je terug in alle mooie dingen om me heen.
Een heldere sterrenhemel.
Het kleurenpalet van lentebloemetjes.
De geur van de golvende zee.
Een zwoele zomeravond.
De gloed van de ondergaande zon.
De glimlach van je grote zussen.

Het biedt me troost.
Ik voel me er minder alleen door.
Want jij bent op jouw manier bij mij.
En dat zal altijd zo blijven.
Het moest zo zijn.

Vandaag is jouw dagje.
Ik wil dat je weet dat we aan je denken.
Niet alleen vandaag, maar vandaag wel in het bijzonder.

We missen je.
Een vluchtig moment was je bij ons.
Maar voor altijd blijf je in ons hart.

Ik stuur je kusjes op de vleugels van de wind,
mijn bijzonder vlinderkind...

liefs,

je mama

Oktober

De tijd van het jaar is weer gekomen.
Ik voel het aan de koele buitenlucht.
Ik zie het aan de verkleurde ochtendhemel.
Zelfs de geuren brengen me terug.

De herfst is er.
Het seizoen waarin ons leven veranderde.

Eén jaar geleden voelde ik zijn mini-schopjes, laag in mijn onderbuik.
Nu voel ik spartelende voetjes tegen mijn ribben duwen.
Ik moet mijzelf soms zeggen dat hij het niet is.
Dit is een ander kind.
Een kind dat ik even graag zie.
Waarvan ik nog niet weet hoe het eruit ziet.
Een leven dat hoop geeft.

De herfst is er.
En die zal nooit hetzelfde zijn.
Het seizoen waarin hij voor altijd achterbleef.
En ik mis hem.

'For it was not into my ear you whispered, but into my heart.

It was not my lips you kissed, but my soul.'

- Judy Garland -

 

 

 

October - Pregnancy & Infant Loss Awareness Month

24 weken onderweg

Op het moment dat mijn vliezen braken bij Mats, wist ik het meteen.
Elk laatste beetje hoop vloeide in één keer weg.
Op 17 weken is je kindje dan wel volledig gevormd.
Het is nog zo onrijp dat het niet kan blijven leven.
Er wordt ook niets ondernomen.

Geen vruchtwater meer.
Geen kans om de zwangerschap nog 7 weken te rekken.
Geen kans op longontwikkeling.
Geen kans op overleving.

We moesten hem laten sterven.

Het meest machteloze moment uit mijn leven.
Een lijf dat aan het bevallen is.
Van een kind dat geen schijn van kans heeft.
En dat officieel niet eens zal bestaan.

De positieve zwangerschapstest in april gaf me geen euforisch gevoel.
Ik was blij.
Natuurlijk.
Maar er was ook het besef dat die positieve test niet zowieso gelijk stond aan 'een kind erbij'.
Al 5 maanden lang is er vreugde om een nieuw leven.
Vreugde, die overschaduwd wordt door angst.

Elk uur van elke dag proberen positief te blijven.
Proberen geloven.
Proberen de angst niet te laten regeren.

Vandaag hebben we 24 weken zwangerschap gehaald.
Levensvatbaarheid in België.
Liefst zorgt mijn lichaam nog zeker 3 maanden voor een veilige omgeving.
Maar vanaf vandaag kan er een gespecialiseerd team klaar staan om ons kindje te ondersteunen.
Vanaf vandaag wordt de hoop concreet.
En elke dag is een bonus.
We tellen niet meer af.
We tellen op!

800 gram liefde in de puurste vorm...

Op zoek naar de regenboog

'Once you choose hope, anything is possible!'

 

 

Een prachtig klein vlindertje fladdert al heel de middag rond me heen.

Een boodschapje van hierboven.

Ergens een bemoedigend signaal dat Mats voortdurend bij ons is.

We zien hem niet, we kunnen hem niet vasthouden.

Maar ik ben er zeker van dat hij over ons waakt.

 

Het doet wat met je als alle hoop je plots ontnomen wordt.

Heel je toekomst verandert.

Je moet het doen met de kaarten die je bedeeld krijgt.

En dat doen we ook.

Zelfs al hadden we het liever anders gezien.

 

Sinds 2 april, hopen we weer.

Een nieuw leven geeft ons hoop.

Ander leven.

9 december wordt wat 7 april had moeten zijn.

Ik ben dankbaar dat dit ons gegeven werd.

Dankbaar voor elke dag die ons verder brengt.

 

Een zwangerschap zal nooit meer hetzelfde zijn.

Ik heb ze nooit volledig zorgeloos gekend.

En ik werd ervoor gewaarschuwd dat dit niet makkelijk zou zijn.

Dat is het ook absoluut niet.

De hoop gaat hand in hand met angst.

Heel veel angst, die moeilijk te onderdrukken is.

Het vergt erg veel om vertrouwen te hebben.

En toch is het zo belangrijk.

Hoe verder we geraken, hoe meer we beseffen wat we zouden kunnen verliezen.
 

Maar hoe mooi zou het zijn als we over enkele maanden een levend, gezond kind in ons gezin mogen verwelkomen?

Het doet bijna pijn als ik eraan denk.

Pijn van geluk.

 

Mats krijgen we niet meer terug.

Er gaat geen dag voorbij dat we niet aan hem denken.

We zijn dankbaar voor het nieuw leven dat hij ons bracht.

Een leven dat er nooit had geweest als hij er wél was geweest.

In alles dat we doen, in alles wat we meemaken, zit hij voor altijd verweven.

 

'The only thing stronger than fear, is HOPE.'

 

 





De liefde van een grote zus

Het doet me zo'n deugd als iemand hem vernoemd.
Zomaar.
Zonder aanleiding.

Hanne doet dat de laatste tijd weer wat vaker.
M'n zus vroeg haar vriendinnetje of zij een zusje of broertje heeft.
Een zusje, was het antwoord.
Zonder op te kijken, reageerde Hanne ook.
 'Ik heb een zus én een broer.'
Ze speelde ongestoord verder.
M'n hart wordt warm.
Voor haar is hij er ook zo duidelijk bij.

Ik ruim de tafel af.
Hanne eet nog een dessertje.
'Mama?
Toen jullie me vertelden dat Mats ging doogaan...
toen waren jullie aan het wenen hé?
Toen zat Mats nog in jouw buik en leefde hij nog!
Ik heb toen ook heel hard geweend hé, mama?'
Ja liefje, dat blijft me eeuwig bij.
Die hartstochtelijke schreeuw.
'... Toen heb jij me een boekje voorgelezen over een storm in de buik en het kindje dat daarin zat, dat ging vliegen.'
'Mijn dessertje is op, mama, mag ik gaan spelen?'

We zitten in de auto.
Een vrolijk zingende Kaatje op de achtergrond.
'Mama? Baby'tjes die niét te vroeg geboren worden, zien die ook zo rood?'
Mijn vrolijke vijfjarige dochter vraagt zich zoiets af.
Op het midden van de dag.

Mamadag voor de tweede kleuterklas.
Ik knutsel met Hanne.
Ze kiest een ster-uitsteker.
Ik steek de sterretjes uit in verschillende kleuren.
Ze kruipt een beetje dichter tegen me aan.
Ze neemt een sterretje vast.
'Dat is Mats, mama.'

Ze denkt aan hem.
Gedenkt hem.

Ik zie mezelf, als zevenjarig meisje.
In Max' slaapkamer.
Ik speel met mijn pop, alsof het een echte baby is.
De echte baby ontbrak.
Uren bracht ik door in dat kamertje.
Alle meubeltjes nog op hun plek.
Het rook er nog naar hem.
Ik luisterde één liedje op mijn casettespeler.
Opnieuw.
En opnieuw.

Ik luister er vandaag nog eens naar.
Ik sta terug in dat kamertje.
Zelfs de geur komt terug.

Ik denk aan hem.
Gedenk hem.

It's been 6 months...

With her broken heart, she stood there in the ocean.

As the sun set into the luminous sea,

she blew a kiss out to the heavens

and whispered...

'I miss you, my beautiful son.'

 

 



Droom van een kind

In de stilte van de nacht lijkt het te gaan gebeuren.
Ik probeer nog een tijdje de weeën zelf op te vangen ,maar eens onze aflossing aangekomen is, kunnen we de meisjes met een gerust hart thuis achterlaten.
Ik ga nog even hun kamer binnen.
Ik kus hen zachtjes op hun wang.
Ik fluister in Hanne's oor dat haar baby'tje er eindelijk aankomt.
Ze slapen heerlijk zorgeloos verder.
We rijden stiekem door de nacht.
De spanning is voelbaar.
Zo benieuwd naar wat gaat komen.
Ons geheim.
Vandaag is de dag waarop we ons gezin afmaken.

En dan is plots dat magische moment daar.
Hij wordt op mij gelegd.
Een prachtig klein jongetje.
Grote ogen kijken me aan.
Hij knippert en knijpt ze af en toe terug dicht.
Wennen aan het heldere licht.
Hij zuigt op z'n vuistje.
We genieten.
Een moment van opperste geluk.

Beter kan het niet.

Even later zie ik een kleine jongen met blonde haren..
Geboren met de vechtlust van zijn kleinste zus, en het gevoelige zieltje van de grootste.
Ravottend in de zon met z'n grote beschermers.
Hij lijkt op hen.
Dezelfde heldere ogen als zijn papa en zusjes.
De lipjes van Liv.
De neus van Wim.
De meiden bemoederen hem.
Alsof ze nooit iets anders gedaan hebben.

Completer kan het niet.

Ik droom.

Morgen had ik 40 weken zwanger moeten zijn.
Zo symbolisch.
Weer een stapje verder.
Weer een stukje afscheid nemen.
Afscheid van een droom.
De droom van ons kind.

Lieve jongen, wat hadden we je graag zien opgroeien.
Zichtbaar binnen ons gezin.
We zien je graag.
Voor altijd.
Tot aan de maan en terug.

 

 

 

Vaderkesdag 2014

Voordat ik ooit zwanger werd, waren Wim en ik er heilig van overtuigd dat we enkel jongens zouden krijgen.
En dan was Hanne daar.
Ze deed zich op echo eerst even voor als jongen om ons in de war te brengen.
Maar uiteindelijk is ze allesbehalve een jongen!
Twee jaar later nog zo'n foppertje.
Deze keer hadden we ons voorbereid op vergissingen.
Die tweede meid was ook zo enorm welkom.
Wim, die nooit dochters zou krijgen, was vanaf de eerste minuut verknocht aan zijn meisjes.
De derde mocht ook wel een meisje zijn van hem.
Dat was toch veel praktischer?
Toen bleken we écht zwanger van een jongetje.
" 200 % zeker!", zei de gynaecoloog.
Stilletjes liet ik een traantje van ontroering.
Ik zou Wim een zoon kunnen geven.
Gezondheid stond voorop, maar ik was zo blij.
Een jongen waarmee hij zijn passie voor sport zou kunnen delen.
Samen naar 'den tennis'.
Samen op de bank voetbal zitten kijken...
Ik weet dat het zo stereotyp niet hoeft, de meisjes kunnen net zo goed sportgek worden, maar toch is het gevoel heel anders.
Ik droomde van de dag waarop hij voor het eerst zijn zoon zou vasthouden.
Blinkend van trots, en ook stiekem zo blij dat hij niet de enige man in huis was gebleven.

En toen kwam de dag waarop we wakker werden in een realiteit waarin onze zoon nooit meer fysiek bij ons zou zijn.

Samen hebben we geweend.
Eindeloos.
Zijn hand in de mijne.
Gebroken.

Hij hield voor het eerst zijn zoon vast.
Liefdevol.
Een klein fragiel lijfje.
Niet rijp genoeg.
Hij leek op hem.

De wereld stond stil in die kamer.
Buiten draaide hij gewoon door.
En hoewel ik nog even beschermd bleef in dat stille nest, moest Wim weer naar buiten.

Hij regelde een mooi dienstje bij de pastoor.
Hij zocht een mooie urne uit.
Nam foto's.
En bovenal was hij papa.
Hij zorgde met een warm hart voor de meisjes.
Hij moest meteen weer voort.
Zonder tijd te krijgen om even stil te staan.

We kwamen allemaal weer thuis.
Maakten een plekje voor onze kleine jongen.
Namen afscheid.
En moesten voort.

Wim hield mij recht.
Hij hield mij vast.
Hij kookte, schoof mijn bord onder mijn neus en deed me eten.
Hij waste, hij streek, hij ruimde op.
Hij zorgde ervoor dat het leven voor de meisjes zo normaal mogelijk verliep.
Hij gaf mij tijd.
En op tijd, schudde hij me ook terug wakker.

Hij hield het fort recht.
Mijn steunpilaar.
Mijn rots in de branding.

Voor jou, Wim.
Omdat je zo'n lieve man voor me bent.
Omdat je zoveel voor ons doet.
Omdat ik je zielsgraag zie.
En omdat je een fantastische papa bent voor onze kinderen.
Alle drie.

Gelukkige vaderkesdag!

Bump on the road

 

Heel kort was er weer hoop

Zo snel toch weer vervlogen

Je komt er, regenboogje

Weer tijd om je te dromen

 

 

Heel even kregen we concrete hoop.

De herfst zou ons nieuw leven brengen.

Heel even duurde het maar.

De tijd bleek nog niet rijp.

Net niet concreet genoeg om dit echt als een verlies aan te voelen.

Maar het maakt het gemis naar onze kleine jongen weer even meer uitgesproken.

De scherpe kantjes komen terug opsteken.

Het is  best moeilijk om het hoofd hoog te houden.

Het donkere, stille hoekje lonkt.

Ik moet actief zoeken naar dingen die de dagen oplichten, het komt even niet vanzelf.

Normaal waren we ons nu echt op zijn komst aan het voorbereiden.

In de plaats daarvan is er nu weer die pijnlijk voelbare leegte.

7 april sluipt geniepig dichterbij.

 

Wat mis ik hem verschrikkelijk...

 

 





Een goede start

Drie jaar geleden is het vandaag, dat we hoopten op een goede start.
Onze kleine meid kondigde zich veel vroeger aan dan verwacht.
Tien weken had ze nog langer veilig in mijn buik moeten groeien.
Maar het was er niet veilig meer.
Ik voelde het met elke vezel van mijn lijf.
30 weken had ik mijn uiterste best gedaan om haar binnenin me veilig te houden.
Nu wist is dat het niet meer kon, en hoopten we vurig dat ze rijp genoeg zou zijn om het alleen te doen.
Een goede start, die woorden zullen me altijd bijblijven.
Gelukkig kreeg ze die ook.
Onze kleine kanjer vocht met al haar kracht, had minimale respiratoire ondersteuning nodig en deed het vanaf het eerste moment goed.
Wat een zegen.
Dat beseffen we nu nog eens zo hard.

Het werd een emotionele rollercoaster.

Ik had het er zo moeilijk mee.
Mijn lichaam had gefaald.
Ik had haar tekort gedaan.
De eerste dagen voelde ik me eigenlijk helemaal nog geen mama van haar.
Ik vroeg me af of ze haar misschien per ongeluk verwisseld hadden.
Pas toen ze het na een paar dagen even wat moeilijker kreeg, kwam de oermoeder in mij naar boven.

We moesten haar continu delen met anderen.
Echt van ons was ze nog lang niet.
We lagen urenlang te kangoeroeën.
Het lukte redelijk snel om haar aan de borst te laten drinken.
Stilletjes aan begon ik me belangrijker te voelen voor haar.

Toch leek alle tijd die ik met haar doorbracht in het ziekenhuis veel te kort.
Net als de tijd die ik thuis met Hanne doorbracht veel te kort leek.
Mijn hoofd wilde voortdurend op twee plaatsen tegelijk zijn.

Zeven weken na haar geboorte was ze er klaar voor om voor het eerst thuis te komen.
Ik zeg niet graag 'ze was eindelijk sterk genoeg', want ze was al zo sterk vanaf haar eerste minuut.

Het was een vermoeiende en emotionele periode.
Ik dacht steeds dat de thuiskomst van een prematuurtje hét moment was waarop alles weer normaal was.
Dat was niet zo.
Pas na een paar maanden drong het écht tot me door, wat er allemaal gebeurd was.
Zelfs als er geen extra medische zorgen waren geweest, de bezorgheid was er en blijft ergens ook wel.
Vandaag is het drie jaar geleden.
Dat kwetsbaar zachte eerste schreeuwtje.
Haar goede start.
En wat een grote meid is het ondertussen al.
Een doorzetter, een durver, een vechter, en koppig bovenal.
En ook zo vrolijk, charmerend en lief.
Wat zijn we zo dankbaar dat ze is wie ze is en dat ze bij ons mocht blijven.
En zo enorm trots.
Onze lieve Liv!

 18 februari 2011 

1,3kg - 38cm 

18 februari 2014

11,7kg - 92cm

Be kind to yourself

Ik zou nu mijn laatste twee zwangerschapsmaanden moeten ingaan.
In de plaats daarvan ga ik morgen terug werken.
Ik start met datgene, dat ik normaal gezien pas terug zou doen als ik Mats voor het eerst naar de crèche bracht.
Ik zou thuiskomen en hem nog een avondvoeding geven, zachtjes over zijn wangetje strelend, terwijl hij in slaap viel.

Ik beeld me in hoe het zou zijn als hij nu geboren werd.
Een klein kwetsbaar wezentje, opgekrold met z'n zacht velletje tegen m'n blote borst.
Een lijfje vol donshaartjes, een hartje dat klopt...

'Be kind to yourself...'

Het zinnetje dat ik geregeld kreeg van Engelstalige kennissen en vrienden vlak na Mats' overlijden en geboorte.
In het begin vond ik het een vreemde uitspraak.
Maar hoe meer de tijd verder sluipt, hoe meer het begint te klinken.
Doordat ik 3 maanden thuis kon blijven, heb ik die kans gekregen, om lief voor mezelf te zijn.
Ik heb ook hard gewerkt, om mijzelf terug te vinden, om voor mezelf te zorgen én voor mijn gezin.
Ik heb me omringd door lieve mensen. Familie, vrienden, collega's, een psychologe, een kinesist, gynaecologen en zelfs een acupuncturist.
Ik voel me sterker, door de hulp die zij mij nog steeds bieden.
Ik besef dat ik erg dankbaar mag zijn voor de omstandigheden waarin ik ons verlies mag verwerken.

Tijd heelt niet alle wonden, daar ben ik nu wel achter.
De pijn blijft even intens.
Je leert er enkel beter mee omgaan. Je leert de pijn toe te laten, te verdragen en te dragen, zodat ze niet allesoverheersend is.
Dat vergt veel energie en kracht, niet alleen mentaal, ook lichamelijk.
Je leert leven in een nieuwe situatie, ééntje waarvan je nooit had gedacht dat je erin zou belanden.

De afgelopen maanden moest ik terug op zoek naar mijn plekje binnen ons veranderd gezin.
Als vrouw, als mama, als sterrenmama.
Vanaf morgen ben ik ook terug vroedvrouw.
Ik zal gezinnen bijstaan op de belangrijkste momenten in hun leven.
Dat gaat vooral gepaard met heel veel geluk.
Maar het loopt niet altijd zoals het hoorde te zijn.
Verdriet hoort er spijtig genoeg ook geregeld bij.
Toch ben ik nu eerder bang om mensen te begeleiden bij het gelukkigste moment in hun leven, dan bij het moeilijkste.

Ik voel me er klaar voor. In de mate van het mogelijke.
Ik denk niet dat het nu nog veel verschil maakt of ik morgen start, of over een maand, of over een half jaar.
De confrontaties zullen er zijn, zowieso.
Ik ga terug, met een klein hartje, maar ook het geloof dat ik er nu sterk genoeg voor ben.

Ik hou van je

Ik hou van je.

Dat deed ik al toen ik enkel nog maar over je droomde.

Toen je binnenin mij ontsproot.

Toen we je hartje zagen kloppen.

Toen ik je voelde bewegen.

Toen me verteld werd dat je een jongen was.

Elke dag groeide mijn liefde voor jou.

Zoveel hield ik al van je op het moment dat alle hoop vervloog.

Ik hield zoveel van je toen je hartje stopte met kloppen.

En zoveel toen je in mijn armen lag.

Voor de eerste keer.

Voor de laatste keer.

Ik hou van je.

Altijd zal ik van je blijven houden.

Muchness dag 30

' I used to be much muchier, but then I lost my muchness.'

Ik kwam in december terecht op de website van Tova Gold.
Een ondernemende jonge vrouw die zelf een tweeling verloor in het tweede trimester van de zwangerschap. Ze reikt de hand aan mensen die de weg kwijt zijn in het leven, wat ook de aanleiding daarvan is. De website en het boek bieden inspiratie om wat je drijft te herontdekken.
Ik voelde me erg aangesproken, omdat ik me ook echt zo voelde als haar slagzinnetje hierboven.

Ik was het noorden kwijt. Ik wist niet meer waar naartoe. En ik leek bijna blind geworden voor al het moois rondom me.

Tova's woorden gaven me terug wat hoop, en zetten me aan om niet bij de pakken te blijven zitten, maar te ondernemen.

Op 1 januari startte ik mijn ' 30 days of muchness challenge '.

Door elke dag te benoemen of te laten zien wat me blij gemaakt had, werd ik me bewuster van mijn drijfveren.
Ik dwong mijzelf om het mooie van elke dag te erkennen.

Ik heb niet langer het gevoel dat het beter is om in een hoekje weg te kruipen. Het zou absoluut comfortabeler zijn, maar ik zou er niet beter van worden. 

Waar ik een paar maanden geleden niet gelukkig durfde te zijn,

Hoe kon ik ook gelukkig zijn als m'n kleine jongen er nooit meer zou zijn?

... sta ik er nu terug voor open om geluk binnen te laten.

Ik vond mijn 'muchness' vooral in mijn gezin, maar ook in vriendschappen, lekker eten, het weer, foto's, teksten,... en ook in het schrijven. 

Het is niet elke dag even gemakkelijk om het goede in de wereld te zien.
Dat is dan ook maar zo.
Dan is er altijd nog morgen.

Nothing is wasted

Een zonovergoten namiddag in de speeltuin. Blije gezichtjes.
Om ter hoogste met de schommel, allemaal!
Liv gilt lachend, 'Mama! Ik ga zo hoog! Ik vlieg naar Mats en kan hem dan een kusje geven!'.
M'n hart smelt.
Ze geloven dat Mats een sterretje is. Dat hij het even leuk heeft daarboven als zij hier beneden.
Bij een heldere sterrenhemel zoekt Hanne de allerfelste ster en zegt dan fier, 'Dat is Mats zijn ster!'.
Ze fantaseren luidop, over Mats en zijn sterrenvriendinnetje Lola*, dat ze samen met de poppen spelen...
'Misschien gaan ze ooit wel trouwen!', riep Hanne zelfs een keer enthousiast.
'Lieve meid, ik denk dat ze gewoon voor altijd kindjes mogen blijven.'
Mijn dochters geloven in hun broer. Op zo'n speelse, lieve, onschuldige manier.
Waarom zou ik dan niet geloven?
Aan een kind zegt je niet: je broer is dood. punt. Meer is er niet aan.
'Je broertje was veel te klein om bij ons te kunnen zijn, daarom is hij nu in de hemel. We kunnen hem niet meer zien, maar we kunnen wel nog aan hem denken.'

Ik vraag me af hoe ik met zijn overlijden zou moeten omgaan als ik nergens in geloofde.
Ik ben geen trouwe kerkganger. Maar ik geloof dat er iéts is. Dat het leven ook niet zomaar stopt, als het stopt.
Ik durf te geloven dat Mats nu vertroeteld wordt door al zijn overgrootouders daarboven. Hij wordt door m'n broer op sleeptouw genomen bij het uithalen van kwajongensstreken. 
En als de dag ooit komt dat ik hier wegvlieg, dan weet ik dat ik voor de rest van de eeuwigheid zal mogen moederen over mijn kleine jongen, die voor altijd 'kleine jongen' is.
Ik durf het te geloven. Maar ergens moét ik het ook geloven. Anders zou mijn wereld véél te donker zijn.

Bij het zien of horen van bepaalde dingen, voel ik me met hem verbonden. Ik voel zijn nabijheid. Ik kan er door glimlachen ook. Dat kon ik een paar weken geleden nog niet.

'To grieve is to be reminded of you in every instance of beauty.'

Ik begin stilletjes aan te geloven dat we hier sterker uit komen. Dat Mats' korte aanwezigheid het leven van heel wat mensen heeft kunnen raken. Misschien bewuster heeft gemaakt van al het goede.
Dat heeft hij voor mij gedaan alleszins.

Nothing is wasted - Jason Gray

... but what if every tear you cry will seed the ground, where joy will grow...

... it's from the deepest wounds, that beauty finds a place to bloom...

... nothing is wasted...

... and in time, you will believe it too...

Isn't she lovely...

Vijf jaar geleden is het vandaag, dat ik op een haast meditatieve manier naar hét moment toewerkte. Na lang, heel erg lang, duwen, was ze daar plots. Krijsend werd ze op mijn blote borstkas gelegd.
Ik wist meteen dat ik moeder was. Zo'n ultiem moment van geluk. Hard werk had geloond.
Maandenlang waren we bang geweest dat ze te vroeg geboren zou worden. Ik was 20 weken aan de zetel gekluisterd geweest.
Wat een wonder dat ze uiteindelijk exact 40 weken bleef zitten! Nu besef ik dat eens zo hard.

Bij Liv ging die vreugdevolle gebeurtenis gepaard met heel veel angst.
Geen 'blote borst moment'. Ze werd uit mijn buik geplukt, in een plastieken zakje gestoken, op een tafel gelegd, geprikt en beademd. Te vroeg wakker gemaakt. Zo keek ze ook rond, met haar kleine verwonderde oogjes.
Weer een wonder, een wonder omdat ze het zo goed deed. Nu nog meer een wonder omdat ze toch die 30 weken in mijn buik nog heeft gekregen.
Bij Mats ging hét moment gepaard met heel erg veel verdriet.
Ik ving hem zelf op. Hij werd op mij gelegd. Zijn hartje klopte niet meer, hij zou nooit ademen, zijn oogjes zouden nooit opengaan. Er was alleen maar stilte.
De ergste nachtmerrie van elke ouder.

Mijn kinderen hebben mij al drie keer moeder gemaakt. Op drie heel verschillende manieren.
En toch ben ik evenveel moeder van hen alledrie.

Hanne was de eerste. Ze leerde ons hoe we mama en papa moesten zijn.
En nu is ze al 5 jaar. Wat is de tijd gevlogen.
Ze werd op heel chaotische wijze grote zus van Liv. En op een hele speciale manier werd ze grote zus van Mats. Een zusje bij haar, en een broertje in de hemel. En wat een fantastische grote zus is ze!
Gelukkige verjaardag m'n kleine, grote, lieve Hanne!

No footprint too small...

Enkele jaren geleden hoorde ik het verhaal van een gezin dat hun kindje verloor voor het geboren werd. Ter nagedachtenis hadden ze speciale stickers laten maken. Ze gaven ze mee met mensen die op reis gingen, zodat die op hun bestemming een sticker konden achterlaten.
Wat een mooi gebaar, hoeveel liefde straalde het uit.
Ik had nooit durven denken dat ons hetzelfde lot beschoren was.
We missen nu ook voor altijd een kind, ons kind, onze zoon.
Na zijn geboorte moest ik terugdenken aan het stickerverhaal.
Het liet me niet los.
Ik zocht een drukker, maakte een ontwerp en kreeg een week later een doos geleverd. Een doos met heel veel stickers. Speciale stickers.
Tientallen voetafdrukjes van onze kleine jongen. Bijna exact zo groot als zijn lieve voetjes in het echt.
Zo klein, zo geliefd, zo onuitwisbaar.
Ze lieten een diepe indruk na, op ons hart... op de wereld?
Mats zal nooit de kans krijgen om zelf de wereld te ontdekken.
Hij kan dit wél door ons, en door de vele mensen die ons met liefde omringen.
Hij heeft een plekje gekregen in hun hart.
Zijn stickertjes kunnen achtergelaten worden op plekjes die onze familie en vrienden gelukkig maken. Of het nu thuis is, in het park om de hoek, aan de andere kant van de oceaan, of op de hoogste bergtoppen.
Wat zou het fijn zijn om foto's te krijgen van de plekjes waar onze kleine jongen in gedachten rondzweeft.
Mats heeft zijn sporen nagelaten. Ons leven is onherroepelijk veranderd. Ik ben veranderd.
Hij inspireert me. Hij doet me schrijven. Hij doet me delen. Hij doet me meer genieten van dingen die ik voordien als vanzelfsprekend beschouwde.
Er moét iets 'goed' uit voortvloeien, dat zijn leven zo kort heeft geduurd.

There is no footprint too small, that it cannot leave an imprint on this world.