24 weken onderweg

Op het moment dat mijn vliezen braken bij Mats, wist ik het meteen.
Elk laatste beetje hoop vloeide in één keer weg.
Op 17 weken is je kindje dan wel volledig gevormd.
Het is nog zo onrijp dat het niet kan blijven leven.
Er wordt ook niets ondernomen.

Geen vruchtwater meer.
Geen kans om de zwangerschap nog 7 weken te rekken.
Geen kans op longontwikkeling.
Geen kans op overleving.

We moesten hem laten sterven.

Het meest machteloze moment uit mijn leven.
Een lijf dat aan het bevallen is.
Van een kind dat geen schijn van kans heeft.
En dat officieel niet eens zal bestaan.

De positieve zwangerschapstest in april gaf me geen euforisch gevoel.
Ik was blij.
Natuurlijk.
Maar er was ook het besef dat die positieve test niet zowieso gelijk stond aan 'een kind erbij'.
Al 5 maanden lang is er vreugde om een nieuw leven.
Vreugde, die overschaduwd wordt door angst.

Elk uur van elke dag proberen positief te blijven.
Proberen geloven.
Proberen de angst niet te laten regeren.

Vandaag hebben we 24 weken zwangerschap gehaald.
Levensvatbaarheid in België.
Liefst zorgt mijn lichaam nog zeker 3 maanden voor een veilige omgeving.
Maar vanaf vandaag kan er een gespecialiseerd team klaar staan om ons kindje te ondersteunen.
Vanaf vandaag wordt de hoop concreet.
En elke dag is een bonus.
We tellen niet meer af.
We tellen op!

800 gram liefde in de puurste vorm...