zondag 30 oktober 2016

Capture your grief - dag 30

Dag 30 - My promise to you




Lieve kleine jongen van me, 

Wat ik zou geven om je nog één keertje vast te mogen houden.
Je tijd in onze armen was veel te kort. 
Ik wilde je zoveel vertellen. 
Ik kon het niet. 
 
Dat ik je graag zie. 
Dat ik je mis. 
 
De leegte die je achterliet zal altijd voelbaar blijven. 
Je blijft voor altijd ons derde kindje. 
Zelfs al is mijn antwoord soms 'drie' , als mensen me vragen hoeveel kinderen ik heb. 
Ik schaam me niet voor jou. 
Ik schaam me tegenover jou. 
Binnenin schreeuw ik uit dat ik er eigenlijk vier heb. 
Maar ik wil die blikken niet. 
Die verontruste ogen. 
Het onwennige. 
Ze geven me het gevoel dat ik beschadigd ben. 
Misschien ben ik dat wel, maar zo voelt het niet altijd. 
Weet dat ik altijd 'vier' zeg met mijn hart. 
 
Ik had het zo graag anders gehad. 
Maar ik ben blij dat je er geweest bent. 
Je hebt me zoveel geleerd. 
Rijker gemaakt. 
En ik weet dat je er nog bent, op jouw manier. 
Ik voel je dichtbij me. 
Hopend dat jij ook voelt dat ik aan je denk. 
Geen dag gaat voorbij dat ik dat niet doe. 
Je bent vervlochten met mijn ziel en zit diep in mijn hart. 
En daar zal je altijd blijven. 
Dat beloof ik je. 

Als ik het leven over moest doen, koos ik weer voor jou.

Capture your grief - dag 26 & 29

Dag 26 - What heals you
 


Dag 29 - Give away your love


zaterdag 29 oktober 2016

Onomkeerbaarheid


Exact drie jaar geleden is het vannacht. 
Mijn ijzige schreeuw galmt in mijn achterhoofd. 
De wanhoop, de angst, het onbeschrijflijk verdriet... ik proef het nog. 
Ik zie mijzelf liggen. 
Gebroken. 
Dit kind was al zo écht. 
In mijn hoofd was hij al groot. 
De dromen die ik had voor zijn leven. 
Zijn leven met ons. 
Het verlangen om hem bij ons te hebben. 
In één ogenblik ... alles weg. 

Het lijkt gisteren. 
Het voelt zo vers. 
En toch... 
Een eeuwigheid. 
Oneindig ver weg. 
Onomkeerbaar. 
 

vrijdag 21 oktober 2016

Capture your grief - dag 20 & 21

Dag 20 - Gratitude
 
 
Zijn naam daar zien staan.
Wat moest ik even op mijn tanden bijten.
Zoveel dankbaarheid in mijn hart.
Bewijs, de vier letters van zijn naam, op een plek die zoveel warmte uitstraalt.
Een plek die zoveel betekent.
Waar mensen troost zullen vinden.
Waar ze kunnen helen, verdrietig zijn, terug blijdschap vinden en zoveel meer.
Bij mensen met een gouden hart.
Mijn hart loopt over van dankbaarheid, van trots.
Op onze kleine jongen.
Wiens naam ertoe doet.
Erbij hoort.
 
 
Dag 21 - Relationships
 
 
Forever connected.

Capture your grief - dag 16, 17 & 19

Dag 16 - Full Moon Retreat


Dag 17 - Sacred Space
 
Finding him in all the beauty that surrounds us...
 
Op die plek, op dat moment, voelde ik hem zo dichtbij me...
 
Dag 19 - Grief Rituals


zaterdag 15 oktober 2016

woensdag 12 oktober 2016

Capture you grief - dag 12

Dag 12 - Lemons & Lemonade

Hope is the only thing stronger than fear.

Capture your grief - dag 11

Dag 11 - Creative Heartwork

Tijdens onze reis naar de VS vorig jaar, betrapte ik mezelf er geregeld op dat ik op zoek was.
Ik wist niet naar wat.
Maar wist wel dat het iets met Mats* te maken had.
Op een marktje in Portland, OR, viel mijn blik plots op een blauw-grijze gladde ronde steen, gegraveerd met een klein hart in een groter hart.
Wim stond naast me. Ik wist niet wat hij dacht maar ik dacht meteen aan onze kleine jongen.
Ik pakte de steen vast, draaide hem om en mijn adem stokte.
Een stickertje, een blauwe ster.
Die diende om de prijs aan te geven.
Het moet maar lukken.
Ik moest die steen hebben!
Toen ik de steen aan de verkoper overhandigde, keek die mij aan en zei:
' It resembles the heart within a heart, the one you carry with you.'
Hoe kon het ook anders?
Ik kon amper iets gezegd krijgen, betaalde, bedankte hem en liep door.
Ik voelde hem weer even heel dichtbij me.
I carry your heart with me, I carry it in my heart...
I will never stop missing you.

dinsdag 11 oktober 2016

Capture your grief - dag 6,7,8,9 & 10

Dag 6 - Empathy

 
Foto's van zijn voetjes, op de meest onverwachte momenten.
Een lief berichtje.
Een bijzondere kaars.
Hartverwarmend.
Telkens iemand niet bang is om hem te vermelden, me laat weten dat er aan hem gedacht werd.
Ik hoop dat ik het zelf genoeg doe bij de warme mensen rondom me die het nodig hebben.
Weet dat ik aan jullie denk. En dat jullie kinderen, hoe klein ze ook waren, een ereplaatsje hebben in mijn hart.
 
Dag 7: Myths


 
Oh wat heb ik er al veel gehoord...
Vaak goed bedoeld, maar toch steeds even slikken.
' Is ze daar nu nog niet over?' ... Nee, het verlies van een kind is niet iets waar je 'over' geraakt.
' Ik zou het anders doen hoor!' ... Zolang je niet in mijn schoenen loopt, kan je dat niet zeggen.
' Everything happens for a reason.' ... Waarom dan? Denk ik dan. Alsof ik nog niet genoeg de schuld bij mezelf zoek...
' Time heals all wounds.' ... Niet deze. Dat kan ik je vertellen. Het consumeert me niet meer, maar het snijdt nog even hard. Daar heeft niet enkel de tijd voor gezorgd. Daar heb ik hard voor gewerkt. Het zal niet zomaar verdwijnen. Met alle tijd van de wereld, zal het nooit NIET pijn doen dat hij er niet meer is.

Dag 8 - Beautiful Mysteries

 
Ik zie hem schelpjes rapen op het strand.
Zou hij op hem lijken?
Dat guitige snoetje, deugnieten oogjes, beentjes steeds in overdrive... mijn kleine blonde God.
Als we zien hoe hard hij op zijn zussen lijkt, en hoe hard Mats* op Liv leek, kan het haast niet anders.
 
Een mama uit de buurt wandelde een paar weken geleden haar zoontje voor het eerst naar school.
Ik zag haar ook steeds lopen toen dat kereltje in haar buik verder groeide, terwijl ons klein mensje mijn buik leeg had achtergelaten.
Hij had al op school kunnen zitten.
 
Ik blijf hangen bij een beeld in mijn hoofd van hoe hij eruit zou zien.
Ik zie nog steeds een klein blond kereltje door het hoge gras lopen, kirrend, achtervolgd door zijn grote zussen.
 
Ik zie hem schelpjes rapen.
Zijn zussen komen hem helpen.
Volgens mij zou hij er net zo uitgezien hebben.

Dag 9 - Surrender & Embrace


 
In de maanden na zijn overlijden was ik wanhopig op zoek naar sprankeltjes licht.
Naarmate de tijd vorderde, vond ik die steeds vaker.
Eén constante daarin was mijn gezin.
Opstaan 's morgens, deed ik enkel en alleen voor hen.
Terwijl ik telkens weer verscheurd werd.
Ik verlangde ernaar om weg te kruipen in een donker hoekje, mijn tranen te laten heersen, nooit meer buiten te komen, weg van alle confrontaties die de dreigende buitenwereld kon onthullen.
En toch stond ik elke ochtend op. Kleedde me om, maakte de kinderen klaar en wandelde hen naar school.
Ik keerde terug naar huis, liet de snijdende koude mijn gelaat verdoven, ging thuis binnen, sloot de deur achter me en liet los.
Elke ochtend een vast ritueel, een overlevingsmechanisme, automatische piloot.
Alleen thuis, muziek luid op... en huilen tot de tranen vanzelf weer even op waren.
In volle overgave.
#surrender
 
Een andere constante die eerste periode...
Ik maakte er een prioriteit van om ten allen tijden mooie verse bloemetjes in huis te hebben.
Om bij Mats* te staan.
Om het plekje van zijn urne wat minder 'doods' te maken?
Die bloemetjes hielpen me, ik hield eraan vast.
Ik fotografeerde ze. Misschien kon ik ze wel in zijn foto-album steken... voor later.
Later... zou hij nooit naar zijn foto's vragen...
Voor mezelf dan maar.
Bloemetjes fleurden het huis op.
Maakten het minder kil als ik alleen was.
Toen ik weer op bedrust ging, vervaagde die houvast een beetje, en ook vandaag staan er lang niet altijd verse bloemetjes op de kast.
Maar telkens er wél staan, vult mijn hart zich weer met wat nieuwe energie.
Alsof ze me eraan herinneren dat zelfs de donkerste dagen wat verlicht kunnen worden door een paar stengels kleurenpracht.
#embrace

Dag 10 - Symbols & Signs
 


Sterren, vlinders, kaarsjes,... ze doen me allemaal aan hem denken.
Een sterretje aan de hemel, dat is hij ook voor zijn zussen en broer.
Als ik ergens een mooie ster vind, gaat die mee op zijn plekje.
Voor al de kadoo'tjes die we hem niet konden geven, en alle knuffels en kusjes.
Telkens weer een nieuwe sterretje speciaal voor hem.
#symbols

De eerste dagen en weken vormde alles een mogelijke bedreiging.
Een zwangere buik, een pasgeboren baby, een pompoen, Kerstdecoratie, de vraag 'hoeveel kinderen heb je?',...
De lijst was eindeloos. De kleinste details soms, konden het verdriet weer triggeren.
Alsof ik in het ritme van de deinende golven, plots werd overspoeld door eentje die zich niet aan dat ritme hield.
Op een bepaald moment, ik weet niet meer wanneer juist, begon ik een aantal van die triggers te zien als tekens van hem.
Het was veel moeilijker te aanvaarden dat hij écht weg was. Alles gewoon stopte bij het wegvallen van zijn hartslag.
Dan dat hij toch nog ergens was. Dat we hem op een dag weer in onze armen sluiten.
En dat hij het aanvoelt als ik even een signaal nodig heb dat hij er ook bij is. Met ons meekijkt.
Zoals die felle ster, zichtbaar vanuit mijn ziekenhuisbed, rond het moment dat hij van ons wegzweefde.
Zoals 'Ne me quitte pas' op Studio Brussel, terwijl we met z'n tweetjes in de auto zaten om zijn urne te gaan kopen.
Zoals een heldere sterrenhemel na een zware shift.
En zoals de regenbogen, die verschijnen op stormachtige dagen.
#signs
Sometimes I  look up, smile, and think: 'I know that was you'...

 






woensdag 5 oktober 2016

Capture your grief - dag 4 en 5

Dag 4 - Support circles
 
 
Verdrinken in een zee van verdriet, en tegelijk overspoeld worden door warmte en liefde van zovelen rondom ons.
Onze ouders, onze broers en zussen, beste vrienden, familie, vrienden, collega's, kennissen... uit alle hoeken werden we plots omringd met zoveel steun.
Alsof ze allemaal samen een dekentje over onze schouders legden, waardoor we wisten:
We zijn niet alleen.
Niet iedereen begreep het, maar toch leefden ze mee.
Ik kan er alleen maar enorm dankbaar voor zijn.
Dankje aan de mensen die ons van heel erg dichtbij ondersteunden.
Dankje om mee verdrietig te zijn om dat kleine mensje dat jullie eigenlijk nog niet eens echt kenden.
Dankje om hem mee in je hart te sluiten.
Dankje om ons te helpen zoeken naar dat plekje in ons gezin, dat plots zo anders ingevuld werd.
Dankje voor het verspreiden van zijn voetafdrukjes.
Dankje voor het luisteren, het schrijven, de woorden, de knuffels, de tranen.
Dankje voor het uitspreken van zijn naam.
Dankje om met ons mee zijn verjaardag te vieren.
Dankje om keer op keer te luisteren naar ons verhaal.
Voor de erkenning.
  
 
Dag 5 - The unspoken
 
Een gevoel dat altijd wat zal blijven wringen.
Dat vooral met momenten door mijn hoofd spookt.
Dat ik niet makkelijk uitspreek.
 
Het spijt me zo.
Dat mijn lichaam niet sterk genoeg was om je in leven te houden.
Dat ik het rustiger aan had moeten doen.
Dat ik die dag meer had moeten drinken.
Dat ik Liv niet door die ziekenhuisgangen had mogen dragen.
Dat ik alerter had moeten zijn. Omdat ik voelde dat er iets niet helemaal was zoals het hoorde.
Dat ik niet zo lang had mogen wachten.
Dat mijn lichaam niet in staat was datgene te doen dat zoveel andere vrouwen zomaar probleemloos deden. Een groeiend kind 40 weken veilig houden.
En dat ik misschien wel harder had moeten vechten om hem een kans te geven.
Dat ik te snel opgegeven heb.
Het spijt me zo.
 
Het wordt steeds moeilijker om hem te vermelden zonder het gevoel te hebben dat ik er mensen mee overval. 
Weet dat ik dat niet doe voor aandacht, of medeleven, of omdat ik vastzit in één of ander pathologisch rouwproces.
Het is mijn manier om hem bij me te dragen. 
Niemand ziet hem naast me lopen zoals mijn andere kinderen, maar hij is er wel steeds bij.
Dat is een instinct.
Ik ben zijn moeder.
Het is mijn taak hem mee te dragen.
En eentje die ik met veel overgave en liefde zal volbrengen, heel mijn leven lang.

dinsdag 4 oktober 2016

Capture your grief- dag 3

Dag 3 - What it felt like

Wat een moeilijke... ik denk niet dat in woorden te vatten is hoe het voelde... 
Ik heb lang getwijfeld of ik deze foto en fragment uit mijn 'schrijfsels' zou delen. 
Toch doe ik het...
 
 #nofilter

 
Nee…. Nee!
NEE! NEE! NEE! NEE!
Dat kan niet!
Ik ben nog maar 17 weken en 2 dagen!
NEEEE!
Ik voelde een veel sterkere contractie en wist meteen hoe dramatisch dit was.
Mijn lichaam was aan het bevallen, en mijn hoofd schreeuwde het uit.
Ik wil niet bevallen! Niet nu! Ik kan niet bevallen nu!
Mijn kind gaat dood als het nu geboren wordt!
We zijn al zo ver!
Het ging toch goed?
Alles was goed!!
En het is een jongen… onze jongen!
NEE!
Ik heb ook écht geroepen. Het bleef niet allemaal binnen in m’n hoofd.
Maar vanbinnen was het geschreeuw gewoon nog veel luider.
Hoe kan dit nu aan het gebeuren zijn?
Is dit écht?
Is dit écht aan het gebeuren?
Dit kan toch niet!?
Ik voelde hem bewegen. Ik zag hem door mijn buik heen bewegen. Hij leefde.
Ik ben hem aan het vermoorden!
Ik dacht het en sprak het ook uit.
Door mijn lichaam, ging ons kind nu dood.
Het vruchtwater bleef stromen.
Ik heb gesmeekt of ze me ondersteboven konden leggen, om me weeënremmers te geven. Alsjeblieft!
Alsjeblieft?
Hij is dood aan het gaan!
Doe toch iets!
Het spijt me, er is niets dat we kunnen doen nu. De natuur heeft laten merken dat er iets niet goed zit.’
Ik HAAT de natuur!!!
...
Mijn kind gaat dood. Ik voel hem volop leven, maar hij gaat dood.
...
 
Hij werd op mijn borst gelegd.
Mijn warmte vulde zijn lijfje nog.
Ik nam hem in mij op.
Wat was het oorverdovend stil.
 
 

zondag 2 oktober 2016

Capture your grief...

1 oktober werd weer het startschot gegeven van Carly Marie's 'Capture your grief'-challenge. 
Al enkele jaren zie ik die steeds voorbijgaan en inspireert het me. 
Dit jaar ben ik klaar om mee te doen. 
Niet omdat het weer even slechter gaat... integendeel, het gaat best goed. 
Af en toe heb ik gewoon iets nodig om hem weer even zichtbaarder bij me te hebben, zichtbaar in wat ik doe en denk. 
Oktober is daar het uitgelezen moment voor. De geluiden, geuren en kleuren van de herfst zullen voor altijd met hem verbonden zijn. 
Waar de woorden al een tijdje geblokkeerd lijken, komen ze nu weer vlotter los.
Of het me elke dag zal lukken weet ik niet, het hoeft ook niet. Ik pik de momentjes mee die de woorden in me doen opborrelen, die ik neergeschreven krijg of die ik in één beeld kan weergeven. 

Wie zich geroepen voelt, doe gewoon mee... 
 
Dag 1 - Sunrise Dedication

De dag begon grijs en donker. Onderweg naar de les een beetje chaos in mijn hoofd... tot ik het schouwspel in de lucht in de gaten kreeg. 
De zon die vocht om door de wolken te breken. 
Heel eventjes lukte het. 
Daar zat ik dan, achter het stuur, met een brede glimlach op m'n gezicht. 
Het zit soms in de kleine dingen... 


Dag 2 - Who they are

Ik zie hem in onze schaduw. 
In de schilderachtige avondlucht. 
In de glinstering van de ogen van zijn zussen en broer. 
Ik hoor hem in muziek, en in het gegiechel en de schaterlach van de meisjes en Maxim. 
Ik voel hem op zwoele zomerdagen. 
Bij het opsnuiven van de zeelucht en in de zonnestralen die mijn huid strelen... 
Ik voel hem bij me als ik er probeer te zijn voor mensen die ook een deeltje van zichzelf moeten afgeven.
Ik voel hem als ik een opkikkertje nodig heb.
Ik voel hem in mijn hart. 
Altijd dichtbij. Altijd ver weg. 
Wie is hij? 
Hij is het mooiste uit Wim en het mooiste uit mij, samengesmolten in een klein perfect persoontje. 
Hij is mijn zoon. 
Eén van van onze vier kinderen. 
Voor altijd.