Al enkele jaren zie ik die steeds voorbijgaan en inspireert het me.
Dit jaar ben ik klaar om mee te doen.
Niet omdat het weer even slechter gaat... integendeel, het gaat best goed.
Af en toe heb ik gewoon iets nodig om hem weer even zichtbaarder bij me te hebben, zichtbaar in wat ik doe en denk.
Oktober is daar het uitgelezen moment voor. De geluiden, geuren en kleuren van de herfst zullen voor altijd met hem verbonden zijn.
Waar de woorden al een tijdje geblokkeerd lijken, komen ze nu weer vlotter los.
Of het me elke dag zal lukken weet ik niet, het hoeft ook niet. Ik pik de momentjes mee die de woorden in me doen opborrelen, die ik neergeschreven krijg of die ik in één beeld kan weergeven.
Wie zich geroepen voelt, doe gewoon mee...
Dag 1 - Sunrise Dedication
De dag begon grijs en donker. Onderweg naar de les een beetje chaos in mijn hoofd... tot ik het schouwspel in de lucht in de gaten kreeg.
De zon die vocht om door de wolken te breken.
Heel eventjes lukte het.
Daar zat ik dan, achter het stuur, met een brede glimlach op m'n gezicht.
Het zit soms in de kleine dingen...
Dag 2 - Who they are
Ik zie hem in onze schaduw.
In de schilderachtige avondlucht.
In de glinstering van de ogen van zijn zussen en broer.
Ik hoor hem in muziek, en in het gegiechel en de schaterlach van de meisjes en Maxim.
Ik voel hem op zwoele zomerdagen.
Bij het opsnuiven van de zeelucht en in de zonnestralen die mijn huid strelen...
Ik voel hem bij me als ik er probeer te zijn voor mensen die ook een deeltje van zichzelf moeten afgeven.
Ik voel hem als ik een opkikkertje nodig heb.
Ik voel hem in mijn hart.
Altijd dichtbij. Altijd ver weg.
Wie is hij?
Hij is het mooiste uit Wim en het mooiste uit mij, samengesmolten in een klein perfect persoontje.
Hij is mijn zoon.
Eén van van onze vier kinderen.
Voor altijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten