Capture your grief- dag 3

Dag 3 - What it felt like

Wat een moeilijke... ik denk niet dat in woorden te vatten is hoe het voelde... 

Ik heb lang getwijfeld of ik deze foto en fragment uit mijn 'schrijfsels' zou delen. 

Toch doe ik het...

 

 #nofilter

 

Nee…. Nee!

NEE! NEE! NEE! NEE!

Dat kan niet!

Ik ben nog maar 17 weken en 2 dagen!

NEEEE!

Ik voelde een veel sterkere contractie en wist meteen hoe dramatisch dit was.

Mijn lichaam was aan het bevallen, en mijn hoofd schreeuwde het uit.

Ik wil niet bevallen! Niet nu! Ik kan niet bevallen nu!

Mijn kind gaat dood als het nu geboren wordt!

We zijn al zo ver!

Het ging toch goed?

Alles was goed!!

En het is een jongen… onze jongen!

NEE!

Ik heb ook écht geroepen. Het bleef niet allemaal binnen in m’n hoofd.

Maar vanbinnen was het geschreeuw gewoon nog veel luider.

Hoe kan dit nu aan het gebeuren zijn?

Is dit écht?

Is dit écht aan het gebeuren?

Dit kan toch niet!?

Ik voelde hem bewegen. Ik zag hem door mijn buik heen bewegen. Hij leefde.

Ik ben hem aan het vermoorden!

Ik dacht het en sprak het ook uit.

Door mijn lichaam, ging ons kind nu dood.

Het vruchtwater bleef stromen.

Ik heb gesmeekt of ze me ondersteboven konden leggen, om me weeënremmers te geven. Alsjeblieft!

Alsjeblieft?

Hij is dood aan het gaan!

Doe toch iets!

‘Het spijt me, er is niets dat we kunnen doen nu. De natuur heeft laten merken dat er iets niet goed zit.’

Ik HAAT de natuur!!!

...

Mijn kind gaat dood. Ik voel hem volop leven, maar hij gaat dood.

...

 

Hij werd op mijn borst gelegd.

Mijn warmte vulde zijn lijfje nog.

Ik nam hem in mij op.

Wat was het oorverdovend stil.