Dag 4 - Support circles
Verdrinken in een zee van verdriet, en tegelijk overspoeld worden door warmte en liefde van zovelen rondom ons.
Onze ouders, onze broers en zussen, beste vrienden, familie, vrienden, collega's, kennissen... uit alle hoeken werden we plots omringd met zoveel steun.
Alsof ze allemaal samen een dekentje over onze schouders legden, waardoor we wisten:
We zijn niet alleen.
Niet iedereen begreep het, maar toch leefden ze mee.
Ik kan er alleen maar enorm dankbaar voor zijn.
Dankje aan de mensen die ons van heel erg dichtbij ondersteunden.
Dankje om mee verdrietig te zijn om dat kleine mensje dat jullie eigenlijk nog niet eens echt kenden.
Dankje om hem mee in je hart te sluiten.
Dankje om ons te helpen zoeken naar dat plekje in ons gezin, dat plots zo anders ingevuld werd.
Dankje voor het verspreiden van zijn voetafdrukjes.
Dankje voor het luisteren, het schrijven, de woorden, de knuffels, de tranen.
Dankje voor het uitspreken van zijn naam.
Dankje om met ons mee zijn verjaardag te vieren.
Dankje om keer op keer te luisteren naar ons verhaal.
Voor de erkenning.
Dag 5 - The unspoken
Een gevoel dat altijd wat zal blijven wringen.
Dat vooral met momenten door mijn hoofd spookt.
Dat ik niet makkelijk uitspreek.
Het spijt me zo.
Dat mijn lichaam niet sterk genoeg was om je in leven te houden.
Dat ik het rustiger aan had moeten doen.
Dat ik die dag meer had moeten drinken.
Dat ik Liv niet door die ziekenhuisgangen had mogen dragen.
Dat ik alerter had moeten zijn. Omdat ik voelde dat er iets niet helemaal was zoals het hoorde.
Dat ik niet zo lang had mogen wachten.
Dat mijn lichaam niet in staat was datgene te doen dat zoveel andere vrouwen zomaar probleemloos deden. Een groeiend kind 40 weken veilig houden.
En dat ik misschien wel harder had moeten vechten om hem een kans te geven.
Dat ik te snel opgegeven heb.
Het spijt me zo.
Het wordt steeds moeilijker om hem te vermelden zonder het gevoel te hebben dat ik er mensen mee overval.
Weet dat ik dat niet doe voor aandacht, of medeleven, of omdat ik vastzit in één of ander pathologisch rouwproces.
Het is mijn manier om hem bij me te dragen.
Niemand ziet hem naast me lopen zoals mijn andere kinderen, maar hij is er wel steeds bij.
Dat is een instinct.
Ik ben zijn moeder.
Het is mijn taak hem mee te dragen.
En eentje die ik met veel overgave en liefde zal volbrengen, heel mijn leven lang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten