Vasthouden en loslaten

2014 beloofde een spannend, goed jaar worden.
Wim en ik worden allebei 30.
In de lente zou ons zoontje ons gezin compleet maken.
We zouden na 6 lange jaren eindelijk nog eens naar mijn gastgezin in Washington State gaan. Onze kinderen er met de prachtige omgeving en warme mensen laten kennismaken.
Ik zou de rest van de zomer thuis met hen genieten...

Als ik nu aan Nieuwjaar denk, krijg ik een krop in mijn keel.
2014 betekent 2013 achterlaten.
Het is zo'n concrete stap 'vooruit'. Ik kan niet anders, de tijd neemt me mee.
Ergens wil ik 2013 helemaal niet achter me laten.
Het jaar dat ons een zoon gaf en hem ook weer wegnam.
Mats zal voor altijd in 2013 blijven, terwijl wij oversteken naar de volgende jaren.
Het voelt alsof ik hém achterlaat en dat wil ik niet.
Hoe hard ik ook moet loslaten, zo hard wil ik hem blijven vasthouden.

We branden het kaarsje in zijn urne.
Zijn vlammetje maakt hem aanwezig, op een verlichtende manier.
Ik werk stilletjes verder aan het enige foto-album dat ik ooit voor hem zal kunnen maken.
Zijn foto's houden hem vast.
De tastbare herinneringen helpen ons het gewicht van zijn gemis te dragen.
Zo kunnen wij hopelijk voldoende loslaten om voort te gaan en blijft hij toch steeds een beetje bij ons.
Het is een verschrikkelijke evenwichtsoefening. Hoe houd je vast en laat je tegelijkertijd los?

2014 zal een jaar worden met veel onzekerheden, angst, verdriet en gemis.
Hopelijk lukt het ons om daar tussenin ook terug wat vertrouwen te krijgen... en hoop.

Kerst 2013

Het overkomt me een beetje.
Een vreugdevolle Kerst is het niet. Maar dat betekent niet dat ik niet lach, dat ik geen liefde voel, of geen geluk.
Beetje bij beetje begint het terug te komen. Ik voel het af en toe. Geluk.
Op een nieuwe manier. Geluk zal nooit meer zijn wat het geweest is.
De volmaaktheid is verdwenen.
Maar toch is het ook voller. Gelukkiger met wat we wél hebben, nog beter beseffend hoe kostbaar en eindig élk leven is.

M'n hart zit vol liefde. De liefde voor mijn zoon heeft het verder gevuld.
Een hart dat naast het zijne geklopt heeft gedurende heel zijn leven.
Op elkaar afgestemd, in elkaar vervlochten.
Voor altijd blijft hij daar.

Onze kerstboom houdt vanaf dit jaar veel meer vast dan enkel versiering.
Mats zit erin verwerkt. Sterren, een engeltje, woorden. Het geeft me rust.

We voelen de warmte van zoveel mensen om ons heen.
Warmte die ons weer opraapt als we vallen, ons de weg wijst als het te donker wordt, en ons helpt om terug het licht te zien in elke dag.

Ik laat het me overkomen, Kerstmis dit jaar.
Maar de lichtjes en de warmte om me heen, doen me weer een beetje geloven.

The world may never notice

If a snowdrop doesn't bloom

Or even pause to wonder

If the petals fall too soon.

But every life that ever forms

Or ever comes to be

Touches the world in some small way

For all eternity.

The little one we longed for

Was swiftly here and gone

But the love that was then planted

Is a light that still shines on.

And though our arms are empty

Our hearts know what to do

For every beating of our hearts

Says that we love you.

 

Perfect in every way

Het is zover.
We weten nu alles wat er te weten valt.

Ik stuurde een aantal mensen een sms'je na zijn geboorte.
' Om 7u30 werd onze kleine Mats in stilte geboren... Perfect in every way.'
En dat was hij ook. Voor ons was hij perfect. Hij was af.
Gisteren kregen we de bevestiging dat hij ook medisch gezien 'perfect' was.
Perfect gezond.
De enige risicofactor, die trouwens bij Liv's vroeggeboorte ook gevonden werd, was een infectie.
Een 'bacterie', die bij een heel groot percentage van de vrouwelijke bevolking permanent aanwezig is. Bij zoveel vrouwen vormt die geen enkele bedreiging.
Bij mij dus wel.
Pech.

Er werd ons gisteren hoop geboden, naar de toekomst toe.
Het was een 'goed-nieuws-gesprek'.
Het voelt erg dubbel.
Hoe zinloos het al was, zoveel zinlozer is het gisteren geworden.
Een perfect gezond kind, dat plots alle kansen ontnomen werd.
Zinloos.

Tijd voor wat perspectief.
Gelukkig kreeg ik die van een lieve vriendin. Woorden kunnen toch helpen soms.
Als er wél een zwaar probleem geweest was, had onze toekomst er plots een heel stuk grimmer kunnen uitzien. En Mats, die waren we nog steeds kwijt.
Geen enkel resultaat zal dat kunnen veranderen. 
En ook niet hoeveel hij voor ons betekent.

You have to give up the life you've planned

Find the life that's waiting for you.

All I want for Christmas...

De dag begint goed, de kindjes zijn goedgezind en het wordt een thuisdagje zonder verplichtingen.
En dan kruis ik in de winkel vier keer dezelfde vrouw met mooie bolle buik.
Niemand ziet iets aan mij. Ik geef geen krimp. Ik doe verder mijn boodschappen.
Maar vanbinnen stuik ik ineen. Het voelt alsof iemand mijn benen onderuit geschopt heeft en mijn hart platknijpt. Ik krijg even geen lucht meer, en wanneer die terugkomt, doet elke ademhaling tot in het diepst van mijn wezen pijn.
Waarom?
Waarom zit mijn kleine jongen niet meer zorgeloos in mijn buik?
Waarom loop ik hier nu niet rond met die mooie buik?
Waarom moest mijn kind sterven?
Waarom was mijn lichaam niet in staat hem veilig te houden?

Zo zijn er veel dagen, dat ik vanbinnen voortdurend neergeklopt word en terug recht moet kruipen. Het gebeurt allemaal in stilte. Het zou zoveel gemakkelijker zijn als ik effectief zou neervallen en enkel mijn wonden moest verzorgen.

Ik kom thuis en steek zijn kaarsje aan. Ik kijk naar de foto van zijn perfecte gezichtje, zijn gesloten oogjes, zijn fijn neusje en zijn prachtig afgelijnde lipjes. En ik vraag me af: waarom?
Ik raap mijzelf terug bijeen en begin de kerstboom op te stellen... voor de meisjes. Niet voor mij. Voor mij mag de hele feestperiode voorbij zijn nadat ik de volgende keer met mijn ogen geknipperd heb.

Normaal gezien word ik steeds zo vrolijk in de periode van het jaar waarin lichtjes heel de wereld oplichten. Je kan nergens komen zonder dat er opgewekte kerstmuziek door de luidsprekers galmt. Zoveel mensen komen in liefde samen. Je hart wordt omhuld door warmte.

Morgen had ik 24 weken zwanger moeten zijn.
Vanaf morgen had er hoop geweest.
Het maakt de pijn alleen maar scherper.

All I want for Christmas... is you.

Zes weken

Je bent 6 weken oud vandaag
of toch ook niet...
Je bleef stilstaan in de tijd
terwijl de wereld rondom meedogenloos verder gaat.

Er zijn zo van die dagen...

Er zijn zo van die dagen, waarop ik zo kwaad ben... op de wereld, op mijn lichaam, op het onrecht en de machteloosheid.
Het is niet fijn om zoveel negatieve gevoelens te herbergen. Ik ben geen negatieve persoon. En toch regeerde dat gevoel gisteren weer.
Ik ben jaloers, op alle vrouwen voor wie het 'vanzelfsprekend' is, op al het leven in hun buik. Het is gemeen van me, en toch voel ik het.
Ik wil ook wat zij hebben, ik zou het nog moeten hebben en het is er niet meer.
Ik zou het nooit iemand toewensen een kind te verliezen. Ik gun iedereen een leven zonder dat verdriet. Maar het neemt niet weg dat ik zo ontzettend jaloers ben op die 'vanzelfsprekendheid'.
Ik ben niet meer naïef. Oh wat zou ik graag naïef zijn, en onbezorgd door het leven huppelen.

Dan zit ik in een brasserie tijdens de drukke middagspits en zie ik, tussen de vijfhonderd zwangere buiken om me heen, 3 vrouwen aan een tafel zitten. Een oma, haar 2 dochters, en haar pasgeboren kleinzoon, denk ik. Zoveel om dankbaar voor te zijn. En toch zie ik dat ze door iets enorm geërgerd zijn, alledrie. Ze staan op om door te gaan en de oma stapt naar de jonge ober om hem op vriendelijke, maar toch neerbuigende toon te zeggen dat ze het ' absoluut geen klasse vond dat hij zich niet kwam voorstellen aan de tafel bij aankomst en dat hij hen niet bedankt heeft toen ze wilden doorgaan. Dat was écht niet gepast, en nu zegt ze het hém, zodat hij zijn leven kan beteren, maar volgende keer stapt ze naar zijn baas!'
Dan moet ik zo hard op mijn lip bijten om niet te roepen: 'Mens, waar maak je je druk om?!'.
Waarom kunnen zoveel mensen niet inzien hoe gelukkig ze zichzelf mogen prijzen?
Je beseft nooit ten volle wat je hebt, tot je het kwijt bent.

Ik ben gewoon héél kwaad!
Loeiharde muziek in de auto om ten volle te voelen.
Ik heb het uitgesproken, ik heb het neergeschreven.
Het moest eruit.
Het lucht op.

Golvend verdriet

Ik vraag me af of het mogelijk is om te sterven van verdriet.
Ik zal het niet doen, er is genoeg om voor door te gaan. Genoeg vreugde, naast het verdriet.
Maar zou het kunnen?
Zoveel verdriet in je lichaam hebben, dat het er gewoon mee stopt?
Een paar uur voordat Mats geboren werd, zakte mijn bloeddruk plots razendsnel. Mijn hart ging onregelmatig kloppen en mijn hoofd leek te worden platgedrukt. Na wat extra zorgen en interventies, herstelde mijn lichaam en begon het aan de laatste rechte lijn naar Mats' geboorte.
Misschien was het wel een lichamelijke uiting van mijn emotionele toestand?
Na zijn geboorte werd ik in slaap gebracht om de placenta te verwijderen. Ik hoorde van de vroedvrouw achteraf 'dat ik weer zotte kuren had gedaan' tijdens de narcose. Mijn hartslag was enorm gedaald en bij het ontwaken, had ik op niets of niemand meer gereageerd.
Ik denk dat mijn hart zo gebroken was, dat mijn lichaam gewoon mee met Mats wilde sterven.
Wim heeft me terug vertrouwen gegeven en motivatie. De vroedvrouw had hem erbij gehaald om me te helpen. Ik voelde zijn warme hand in de mijne, en werd weer wakker.

Het gaat erg op en neer nu.
Soms heb ik het gevoel dat het wat beter begint te gaan.
De pijn gaat niet weg, het gemis evenmin, maar ik leer er mee leven. Het lijkt alsof ik de nieuwe dimensie van ons leven begin te aanvaarden. Hoe onaanvaardbaar die eigenlijk ook is.
Ik verzet me minder.
Het onomkeerbare wordt vervlochten in de toekomst.
Op andere momenten voelt het alsof ik uiteen ga barsten van al het verdriet dat in me schuilt. Dan lijkt niets te kloppen en is alles zo ondraaglijk.

En net wanneer ik vanbinnen lijk te verdrinken in de zee van verdriet...
... sta ik plots in het midden van de woonkamer 'Zwarte Pieten Stijl' te dansen met m'n dochters.
... lig ik met een hartsvriendin te schaterlachen op de vloer, terwijl onze kinderen 'sneeuw' over ons heen gooien.
... krijg ik te horen van de juffen dat m'n dochters heel aangename kinderen zijn.
... maakt mijn hart een trotse-moeder-sprong bij het zien van Hanne, die zonder vrees van de springplank het zwembad inspringt.
... of word ik liefdevol platgeknuffeld door Liv.
En dan voelt mijn hart weer even wat lichter.
Er blijft een grote leegte.
Maar stilletjes aan, wordt die gevuld met liefde.

You are my angel

My darling

My star

My love will find you

Wherever you are

Onzichtbaar kind

Eén van de andere mama's van Hanne's dansles was ook zwanger. Hoogzwanger weliswaar, terwijl mijn buikje nog volop aan het groeien was. Ze was er de afgelopen weken niet. Ik wist waarom, maar wilde er liever niet over nadenken.
Gisteren was ze terug...mét baby.
Daar zaten we dan, beiden zonder buik, zij mét baby in haar armen, ik zonder.
We zijn allebei bevallen. Iedereen ziet dat aan haar. Niemand ziet het bij mij. Ik heb geen bewijs in mijn armen.
Voor mij is Mats zo sterk aanwezig...onzichtbaar.
Voor anderen maakt die onzichtbaarheid hem compleet afwezig.
Een kind dat zo sterk binnen in mij zit, dat er voor de buitenwereld helemaal niet is.
Als Hanne zijn naam schrijft, maakt ze hem zichtbaar, tastbaar, aanwezig. Het maakt hem écht.
Ik zou willen dat je het aan me zag, en dat het mensen uitnodigde me over hem aan te spreken. Zoals een zwangere vrouw gevraagd wordt 'hoe ver ze is', of een mama met jong kind gevraagd wordt hoe oud het is, en hoe het heet.
Niemand zal me vragen hoe hij heet of hoelang geleden hij geboren werd. Voor hen is hij er niet eens.
Het leven draait gewoon door. Zonder hem. Zonder dat iemand het merkt.
Zijn naam wordt niet of met aarzeling uitgesproken.
Veel mensen die wél weten wat er gebeurd is zwijgen er liever over, of zullen nooit zélf over hem beginnen. Bang ... om de wonde open te scheuren, om het verdriet te zien?
Hoewel ik dat begrijp, voelt het alsof ze zijn bestaan ontkennen.
Mats zit altijd in mijn gedachten. De pijn en het gemis zullen heus niet erger worden door hem te vernoemen.
Zijn naam horen uitspreken geeft erkenning.
Het doet deugd.
Een mooier geluid bestaat er niet.

Voor ons zoontje Mats*, m'n kleine broer Max*, dappere twin in spirit Wout*, prachtige Lola*, lieve Benjamin*, kleine meid Zara*, mooie Laura*, kleine Ilay*, en alle sterrenkinderen, mét of zonder naam.

Ik noem je naam

Ik draag je met me mee

Je bent er, en ook niet

Zo onbereikbaar, zo dichtbij

Zingt jouw naam in mij