Vasthouden en loslaten

2014 beloofde een spannend, goed jaar worden.
Wim en ik worden allebei 30.
In de lente zou ons zoontje ons gezin compleet maken.
We zouden na 6 lange jaren eindelijk nog eens naar mijn gastgezin in Washington State gaan. Onze kinderen er met de prachtige omgeving en warme mensen laten kennismaken.
Ik zou de rest van de zomer thuis met hen genieten...

Als ik nu aan Nieuwjaar denk, krijg ik een krop in mijn keel.
2014 betekent 2013 achterlaten.
Het is zo'n concrete stap 'vooruit'. Ik kan niet anders, de tijd neemt me mee.
Ergens wil ik 2013 helemaal niet achter me laten.
Het jaar dat ons een zoon gaf en hem ook weer wegnam.
Mats zal voor altijd in 2013 blijven, terwijl wij oversteken naar de volgende jaren.
Het voelt alsof ik hém achterlaat en dat wil ik niet.
Hoe hard ik ook moet loslaten, zo hard wil ik hem blijven vasthouden.

We branden het kaarsje in zijn urne.
Zijn vlammetje maakt hem aanwezig, op een verlichtende manier.
Ik werk stilletjes verder aan het enige foto-album dat ik ooit voor hem zal kunnen maken.
Zijn foto's houden hem vast.
De tastbare herinneringen helpen ons het gewicht van zijn gemis te dragen.
Zo kunnen wij hopelijk voldoende loslaten om voort te gaan en blijft hij toch steeds een beetje bij ons.
Het is een verschrikkelijke evenwichtsoefening. Hoe houd je vast en laat je tegelijkertijd los?

2014 zal een jaar worden met veel onzekerheden, angst, verdriet en gemis.
Hopelijk lukt het ons om daar tussenin ook terug wat vertrouwen te krijgen... en hoop.