Er zijn zo van die dagen...

Er zijn zo van die dagen, waarop ik zo kwaad ben... op de wereld, op mijn lichaam, op het onrecht en de machteloosheid.
Het is niet fijn om zoveel negatieve gevoelens te herbergen. Ik ben geen negatieve persoon. En toch regeerde dat gevoel gisteren weer.
Ik ben jaloers, op alle vrouwen voor wie het 'vanzelfsprekend' is, op al het leven in hun buik. Het is gemeen van me, en toch voel ik het.
Ik wil ook wat zij hebben, ik zou het nog moeten hebben en het is er niet meer.
Ik zou het nooit iemand toewensen een kind te verliezen. Ik gun iedereen een leven zonder dat verdriet. Maar het neemt niet weg dat ik zo ontzettend jaloers ben op die 'vanzelfsprekendheid'.
Ik ben niet meer naïef. Oh wat zou ik graag naïef zijn, en onbezorgd door het leven huppelen.

Dan zit ik in een brasserie tijdens de drukke middagspits en zie ik, tussen de vijfhonderd zwangere buiken om me heen, 3 vrouwen aan een tafel zitten. Een oma, haar 2 dochters, en haar pasgeboren kleinzoon, denk ik. Zoveel om dankbaar voor te zijn. En toch zie ik dat ze door iets enorm geërgerd zijn, alledrie. Ze staan op om door te gaan en de oma stapt naar de jonge ober om hem op vriendelijke, maar toch neerbuigende toon te zeggen dat ze het ' absoluut geen klasse vond dat hij zich niet kwam voorstellen aan de tafel bij aankomst en dat hij hen niet bedankt heeft toen ze wilden doorgaan. Dat was écht niet gepast, en nu zegt ze het hém, zodat hij zijn leven kan beteren, maar volgende keer stapt ze naar zijn baas!'
Dan moet ik zo hard op mijn lip bijten om niet te roepen: 'Mens, waar maak je je druk om?!'.
Waarom kunnen zoveel mensen niet inzien hoe gelukkig ze zichzelf mogen prijzen?
Je beseft nooit ten volle wat je hebt, tot je het kwijt bent.

Ik ben gewoon héél kwaad!
Loeiharde muziek in de auto om ten volle te voelen.
Ik heb het uitgesproken, ik heb het neergeschreven.
Het moest eruit.
Het lucht op.