Onzichtbaar kind

Eén van de andere mama's van Hanne's dansles was ook zwanger. Hoogzwanger weliswaar, terwijl mijn buikje nog volop aan het groeien was. Ze was er de afgelopen weken niet. Ik wist waarom, maar wilde er liever niet over nadenken.
Gisteren was ze terug...mét baby.
Daar zaten we dan, beiden zonder buik, zij mét baby in haar armen, ik zonder.
We zijn allebei bevallen. Iedereen ziet dat aan haar. Niemand ziet het bij mij. Ik heb geen bewijs in mijn armen.
Voor mij is Mats zo sterk aanwezig...onzichtbaar.
Voor anderen maakt die onzichtbaarheid hem compleet afwezig.
Een kind dat zo sterk binnen in mij zit, dat er voor de buitenwereld helemaal niet is.
Als Hanne zijn naam schrijft, maakt ze hem zichtbaar, tastbaar, aanwezig. Het maakt hem écht.
Ik zou willen dat je het aan me zag, en dat het mensen uitnodigde me over hem aan te spreken. Zoals een zwangere vrouw gevraagd wordt 'hoe ver ze is', of een mama met jong kind gevraagd wordt hoe oud het is, en hoe het heet.
Niemand zal me vragen hoe hij heet of hoelang geleden hij geboren werd. Voor hen is hij er niet eens.
Het leven draait gewoon door. Zonder hem. Zonder dat iemand het merkt.
Zijn naam wordt niet of met aarzeling uitgesproken.
Veel mensen die wél weten wat er gebeurd is zwijgen er liever over, of zullen nooit zélf over hem beginnen. Bang ... om de wonde open te scheuren, om het verdriet te zien?
Hoewel ik dat begrijp, voelt het alsof ze zijn bestaan ontkennen.
Mats zit altijd in mijn gedachten. De pijn en het gemis zullen heus niet erger worden door hem te vernoemen.
Zijn naam horen uitspreken geeft erkenning.
Het doet deugd.
Een mooier geluid bestaat er niet.

Voor ons zoontje Mats*, m'n kleine broer Max*, dappere twin in spirit Wout*, prachtige Lola*, lieve Benjamin*, kleine meid Zara*, mooie Laura*, kleine Ilay*, en alle sterrenkinderen, mét of zonder naam.

Ik noem je naam

Ik draag je met me mee

Je bent er, en ook niet

Zo onbereikbaar, zo dichtbij

Zingt jouw naam in mij