Wétende dat hij in de daaropvolgende uren stilletjes in slaap zou vallen, om nooit meer wakker te worden.
Vier weken van verdriet, gemis en verlangen naar een realiteit die de onze niet is.
Morgen is het Thanksgiving. Een mooie feestdag. Een feestdag die we, door onze verbondenheid met de VS, geregeld vierden. We waren steeds zo dankbaar voor wat we hadden.
En nu?
Ik voel me niet dankbaar.
Ik wéét dat ik het wel zou moeten zijn, dankbaar om al hetgene het leven me wél al gegeven heeft in de bijna 30 jaar dat ik erin rondloop.
Ik ben opgegroeid in een liefdevol gezin, dat één geheel bleef, ondanks het feit dat er ook een kind fysiek ontbreekt.
Ik ben vlotjes door mijn schoolcarrière gevlogen, en heb de kans gekregen veel te reizen.
Ik heb genoten van het studentenleven en kreeg meteen de job die ik wilde, waarbij ik getuige mag zijn van de meest intieme, intense momenten in het leven van talrijke mensen.
Ik ben getrouwd met mijn grote liefde, die de ongelooflijk zorgzame papa is van onze twee fantastische dochters, én van ons sterrenkind.
Zoveel om dankbaar voor te zijn, en toch voel ik het niet ten volle...
Hoe kan ik dankbaar zijn voor wat het leven ons vier weken geleden heeft toebedeeld?
Ik ben dankbaar dat ik Mats heb mogen dragen, elke dag, elk uur, elke minuut en elke seconde van zijn veel te korte leven.
Hoeveel verdriet het ons ook gedaan heeft en nog steeds doet en waarschijnlijk altijd zal doen, dat we hem zo vroeg hebben moeten afgeven.
Lieve jongen van me,
ik draag je met me mee
voor altijd...
Ik moet steeds weer even slikken wanneer ik je posts lees!! Mooi geschreven!! Ik hoop dat het je ook een beetje helpt! Stilaan maar zeker komt dat moment, denk ik, wel waarop je weer wat beter kan ademen, dat er weer wat meer ruimte is, maar het is een proces dat veel tijd in beslag neemt. Ik hoop dat je ondanks je je deze eindejaarsperiode helemaal anders had voorgesteld toch een beetje zal kunnen genieten van die kleine mooie momenten waar je andere jaren zo naar uitkijkt. Rouwen is een werkwoord en dat doe je elke dag met vallen en opstaan. Ik hoop dat die twee PRACHTIGE meiden van je en die ongetwijfeld heel lieve man je af en toe een glimlach in je hart kunnen bezorgen. Ondanks alles, "Happy" Thanksgiving. x
BeantwoordenVerwijderenLieve Rebecca
BeantwoordenVerwijderenIk kan je posts hier niet lezen zonder een traan weg te pinken. Ik leef zo met je mee... 4 weken is het al, en toch gaat er zelfs hier geen dag voorbij zonder dat ik aan jullie en aan Mats denk. Ik hoop dat je hier toch wat kracht uit kan halen om door te gaan. Doorgaan voor je meisjes en Wim; voor jezelf en voor al je patiënten waar je zonder twijfel een super vroedvrouw voor bent! Ik wens je veel sterkte en moed. Ik weet dat je het kan. x