Ik wandel de kinderen naar school, met een gapende leegte, waar twee weken geleden nog een mooie bolling te zien was. In één oogopslag kan je zien welke ouders 'het weten' en welke geen flauw vermoeden hebben.
Ik loop door de winkel en alles gebeurt precies in een waas, alsof mijn lichaam op automatische piloot werkt. De ene helft van mijn hoofd doet zijn uiterste best om zich te concentreren op wat we nodig hebben, de andere helft blijft maar doormalen...en missen.
De snijdende koude buitenlucht verhult de opwellende tranen van verdriet in mijn ogen.
Het had zo anders kunnen zijn...
Ik had de feestdagen kunnen ingaan met een bolle buik vol leven, vol vertrouwen in de toekomst, hoopvol en vol dromen...
Nu is er enkel leegte, een lege buik, geen nieuw leven meer binnenin, wantrouwen, hopeloosheid en onzekerheid.
Ik had opnieuw een prematuurtje kunnen krijgen, dat knokte zoals Liv. Nog steeds onrijp maar met een hoopvolle toekomst.
Nu werd ons kindje zo vroeg geboren, dat medische hulp niet eens een optie was. Vanaf het verschrikkelijke ogenblik dat mijn vliezen braken, was alle hoop verloren.
Ik had in april 2014 kunnen bevallen van onze gezonde zoon, de meisjes hadden vol trots over hem kunnen stoefen in de klas. We hadden met z'n vijven glunderend in een kamer kunnen zitten...helemaal compleet.
Nu brandt er een kaarsje in een mooie urne op onze kast. Onze woonkamer is warm, vol liefde, maar voor altijd zal er ook die leegte zijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten