Nieuw Normaal

Het lijkt me beter te lukken normaal te functioneren in het dagelijkse leven, het moet ook echt wel. Maar ik voel me alsof ik twee kanten heb.
De buitenkant, die lijkt mee te draaien, kan lachen, babbelen over koetjes en kalfjes, en zelfs geregeld over Mats kan praten zonder de tranen te verbijten. Ik moet er ook niet altijd moeite voor doen.
En de binnenkant, waar een continu snijdende pijn aanwezig is, en chaos, en onrust.

Ik loop rond in de stad, of winkel of thuis, en lijk steeds op zoek naar iets. Ik kon niet zeggen naar wat...tot gisteren.
Ik besefte plots dat ik op zoek ben naar hem.
In dingen om me heen, die ik zie, die ik hoor, die ik ruik...
Ik ben voortdurend aan het proberen meer over hem te weten te komen, hem beter te leren kennen.
Alsof je naar de gynaecoloog gaat en in spanning afwacht hoe groot je kindje al geworden is, hoe het beweegt, hoe het eruit ziet, of het een jongen of een meisje is.
Alsof je zit te wachten op het eerste woordje van je kind.
Alsof je de minuten zit af te tellen tot je je kind kan gaan halen na zijn allereerste schooldag, om te horen hoe het geweest is.
Over een paar weken krijgen we hopelijk alle medische resultaten in verband met Mats' vroeggeboorte.
Als die dag geweest is, zal ik nooit iets nieuw meer over hem leren...
Dat is zijn leven dan geweest.

Een lotgenote schreef over de periode na de geboorte van haar overleden kind:
' Each venture into the world would hold the potential to shock me.'
Het klopt helemaal.
Ik loop rond in de wereld, en kleine details of gedachten kunnen plots zo confronterend zijn, dat ze me doen happen naar lucht. Het voelt alsof mijn hart gewoon steeds opnieuw breekt.
Zwangere buikjes, gezinnen met 3 kinderen, de vervaldatum op de boter in de koelkast, strijken en beseffen dat je zijn kleertjes nooit zal strijken.
Maandagen, omdat ik telkens aan een volgende zwangerschapsweek begon op maandag.
Dinsdagen, omdat dat de laatste dag is van de week waarop ik perfect gelukkig was.
Woensdagen, omdat de grond onder onze voeten wegzakte op een hele vroege woensdagmorgend.
Donderdagen, omdat hij geboren werd op een donderdag.
Vrijdagen, omdat we hem op een vrijdag voor de allerlaatste keer gekust hebben.

Rouw is zo enorm uitputtend.
Het vooruitzicht heel m'n leven dit verdriet te dragen, is zo zwaar.
En toch is dit onze 'nieuw normaal'.

Ik ga slapen, ik wil dromen

van een kindje in de wieg.

Ik ga slapen, ik wil dromen

dat jij in mijn armen ligt.

Ik ga slapen, ik wil dromen

dat ik droom.