Kleine broer

Hoe vertel je je dochters dat het broertje waar ze zo naar uitkeken geboren zal worden en zal sterven?

We hadden het de meiden redelijk vroeg verteld, dat er een baby'tje groeide in m'n buik. Hanne was al lang aan het vragen wanneer ze nu nog een broertje of een zusje kreeg.
Toen we 't vertelden is ze beginnen wenen van blijdschap. Ik wist niet dat een 4-jarige dat kon. Ze was zo emotioneel, zenuwachtig lachend, terwijl de tranen over haar wangen liepen.
Ons geheimpje bleef niet lang geheim, ok dat kan een 4-jarige dus écht niet. De volgende dag al, toen ik haar bij familie ging ophalen,  liep ze glimlachend naar me toe, legde haar hoofd tegen mijn buik en riep: 'Oh mama, uw buik is al gegroeid!!'.
Dat het een broer werd, hebben we dan maar bewust verzwegen.
Ik moest goed bijhouden hoe groot ons kindje was, want kreeg om de paar dagen wel weer de vraag: 'hoe groot is ons baby'tje nu?'.
Als we 's avonds samen in de zetel zaten, legde ze haar hand vaak op m'n buik, wreef erover en keek liefdevol in mijn ogen. Ik geloof dat Hanne echt al hield van haar broertje.
Als mensen de meisjes aanspraken over het baby'tje dat groeide in mama's buik, zei Hanne steevast dat het een zus werd. Liv was er dan weer zeker van dat het een broer was.
Ik had met Hanne al wel gesproken over de mogelijkheid dat ook dit kindje te vroeg geboren zou worden, zoals Liv. Ik weet niet in hoeverre ze zich die periode herinnert, maar ze leek te begrijpen dat zoiets mogelijk gepaard zou gaan met veel ziekenhuisbezoekjes.

En toen kwam die verschrikkelijke nacht.
Hanne was gelukkig bij oma en opa gaan logeren, Liv lag op de pediatrie.
Liv heeft me gezien de dag nadien, en had vooral veel vragen over de prikjes die mama allemaal had gekregen. Verder hebben we haar nog niets verteld, dat zou voor haar te ingewikkeld worden. We hebben oma en opa gevraagd om Hanne nog niets te vertellen, maar 's avonds met haar langs te komen. Mats was toen nog niet geboren.
Toen ze de kamer binnenkwam zag ik de verbazing, onzekerheid en een flits van enthousiasme in haar ogen. Ik denk dat ze heel even gedacht moet hebben dat het moment daar was dat haar broertje gezond en wel geboren zou worden. Tijdsbesef is zo moeilijk nog op die leeftijd.
We hebben samen met haar op het bed gezeten, en hebben haar verteld dat ons baby'tje véél te vroeg  geboren zou worden, en dat hij nog veel te klein zou zijn om bij ons te blijven. Hij zou een sterretje worden aan de hemel. Omdat we het zelf na een paar woorden al niet meer droog konden houden, is ze hartstochtelijk beginnen wenen, ze vloog Wim om de hals. Zoveel tranen, die lieve meid.
De vroedvrouwen hadden ons voorzien van een mand met boeken, voor ons en voor de meisjes. Toen onze tranen gedroogd waren, lazen we samen het boekje 'In de zee van mama's buik'.
Wat was het moeilijk een boekje, over een kindje dat een sterretje wordt in mama's buik, voor te lezen aan onze dochter.
Veel knuffels en kusjes later, vertrok ze weer met oma en opa. Wat moet er in haar hoofdje omgegaan zijn...
Ik ben zo trots op haar. Dat ze, met alles wat ze al heeft meegemaakt, toch al zo'n prachtmeid is geworden.

Mats werd die nacht een sterretje, een mooie grote felle ster.
Ik voelde hem rond middernacht nog een keer bewegen. Ik sloot mijn ogen en genoot van zijn aanwezigheid.
Toen ik een tijdje later mijn ogen weer open deed, zag ik door het raam een hele felle ster. Ik zag bijna niets zonder bril, en toch zag ik dié ster.
Ik voelde hem nooit meer bewegen.
Zijn ster heeft me de nacht doorgeloodst.

De uren na Mats' geboorte leek mijn hoofd in een waas te zitten, ik heb een aantal uren vrijwel niet geweend. Het leek of mijn tranen even op waren.
Gelukkig is het in die periode dat de meisjes langsgekomen zijn. Hanne was wat angstig toen ze binnenkwam en ze Mats in mijn armen zag liggen. Liv vond het wel gezellig, zo met z'n allen. Ze kwam meteen kijken, raakte hem aan, wilde hem vasthouden en kusjes geven. Omdat Liv zo enthousiast was en helemaal niet bang, kwam Hanne ook stilletjes aan dichterbij. Beetje bij beetje zag je haar openbloeien, ze kreeg niet genoeg van hem. Elk deeltje van zijn kleine lijfje werd aandachtig bestudeerd. Zijn piemeltje vonden ze allebei nog het speciaalste!
Wim nam ondertussen veel foto's. Ik vind het spijtig dat we geen foto hebben van ons allemaal samen. Dat zijn dingen waar je niet aan denkt op zo'n moment. Ik ben Wim heel dankbaar dat hij wél aan foto's heeft gedacht. Het doet goed om iets tastbaar te  hebben, om dat moment te koesteren.
Het was eigenlijk heel mooi en sereen, hun kennismaking met hun broer...

's Avonds zijn de meisjes bij bommi en bompa beginnen vragen of ze toch nog eens één keertje naar Mats mochten om hem nog één kusje te geven. De volgende ochtend hebben we hen die kans gegeven.
Mats, gekoesterd door zijn liefdevolle grote zussen.

Thuis wordt er geregeld over Mats gesproken. Zijn foto's staan op de kast, naast die van zijn zussen. Hij hoort erbij.
De meiden zullen nooit kunnen helpen bij het verschonen van zijn pampertjes, ze zullen hem niet aan het lachen kunnen brengen met hun zotte toeren, ze zullen hem niet kunnen knuffelen, of helpen bij zijn eerste groentepapje. Maar ze zullen wel over hem kunnen praten. Dat is al wat we hebben.

Liv vindt het nu de normaalste zaak van de wereld. 'Mats is in de hemel hé? Nu kunnen we hem niet meer zien, maar wél op foto's hé?'.
Hanne zegt dat Mats dikke vrienden is met de maan. 'Ahja, want sterretjes staan héél dicht bij de maan, hé?'. 's Avonds voor het slapen, vraagt ze vluchtig of we nog een nieuw baby'tje krijgen.

Gisteren vroeg Hanne of ik Mats zijn naam nog eens kon schrijven voor haar. Een paar minuten later liet ze me vol trots zien hoe ze nu helemaal alleen 'Mats' kan schrijven. Haar tekeningen zijn nu bijna allemaal voorzien van 'Hanne M' en 'Mats' of 'Stam'.

Onze klein man leeft op die manier een beetje voort in zijn zussen, in ons.

Ik stuur je vlinderkusjes op vleugels van de wind, mijn engel, mijn kind.