Een darmrommeling in het midden van de nacht, waarbij ik wakker schiet en denk 'oh, hij schopt me wakker!', met een grote glimlach op m'n gezicht.
Een fractie van een seconde duurt het maar, waarop even alles terug goed is.
Totdat de realiteit op me neerdondert. Hij is het niet die me wakker schopt, en hij zal me ook nooit meer wakker schoppen.
Er plots aan denken dat we de gepersonaliseerde Sinterklaas DVD nog moeten bekijken om te zien of de meisjes het leuk zullen vinden.
Totdat ik bedenk dat één van de boodschappen gaat over de komst van hun nieuwe broertje of zusje. Sinterklaas weet toch alles? De DVD verdwijnt in de onderste schuif van de kast, ver weg, om nooit naar te kijken.
En dan ... dan valt de onomkeerbaarheid van de dood weer als een loodzware mantel over m'n schouders.
Hoe geef je je overleden kindje af aan een vroedvrouw, wetende dat het de laatste keer zal zijn? Wetende dat je hem nooit meer zult zien, je nooit meer zijn gewicht in je handen zal voelen, je hem nooit geen kusje meer zal kunnen geven...
We zijn erin geslaagd, Wim en ik, om hem fysiek los te laten, op 1 november 2013.
We hebben onze laatste ogenblikken met hem heel bewust doorgebracht. We hebben samen met hem naar muziek geluisterd, we hebben hem vastgehouden, gekoesterd, we hebben hem een allerlaatste kusje gegeven en we hebben samen gehuild. Verlangend naar een realiteit die we nooit zouden krijgen.
Wat was hij zo ongelooflijk mooi.
En toen hebben we hem die laatste keer afgegeven...
Mijn hart brak, voor de zoveelste keer, in duizenden stukjes...
Ik ben die dag een stukje van mezelf verloren.
Vier lange dagen later werd Mats gecremeerd, lieten we hem zegenen, en kwam hij voor altijd thuis.
Slaap zacht kleine prins,
geen koude meer
geen afstand
niet in onze armen
als in onze diepste wens
maar thuis nu
warm en dichtbij
zoals het hoorde te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten