Mijn 'forever child'

Ik vraag me af of het me ooit nog zal lukken om naar een familiefoto te kijken, zonder het pijnlijk verlangen naar dat jongetje dat daar ook hoorde op te staan... Nu zit hij bij iedereen nog vers in het geheugen. Ze zullen er nog aan denken, dat we eigenlijk nog een zoontje hebben. Maar op een dag zal zijn fysieke afwezigheid zo aanwezig zijn, dat er niet meer aan hem gedacht wordt. Althans, dat is mijn grootste vrees.                                                                                                                                'Een miskraam', wordt hij officieel genoemd, hij heeft geen voornaam, geen familienaam, alsof hij niet eens heeft bestaan. Hoe kan een kindje dat je al weken voelt bewegen onderin je buik, waarvan je weet dat het een jongen zal zijn, wiens naam je gekozen hebt, dat al wenkbrauwen heeft, en nageltjes... en 220 gram weegt... een 'miskraam' zijn?
Het enige bewijs dat er 'iets' gebeurd is, is een kopie van een doktersattest aan het crematorium, waarop staat dat ik 'op 31 oktober 2013 bevallen ben op een zwangerschapsleeftijd van 17 weken van een niet-levensvatbare foetus'. Een niet-levensvatbare foetus...
Oh Mats, wat was je zoveel meer dan dat...

My angel

I love you to the moon and back

I love you to the stars and far beyond

and back to the morning dew

My forever child