'Wat zal het zijn voor u?', met een enthousiaste glimlach.
'Een kleine kip en een potje patatjes, alsjeblieft.'
'Oei, zo'n zwaar oogskes! ... niet goed?'.
Ik knik instemmend en verbijt mijn tranen. Het is even stil, alsof hij wacht op 'ja, de griep heeft me goed te pakken.'
Even overweeg ik om het hem te vertellen. Tot een ouder koppel naast mij inpikt. 'Ah, dan moet ge een goei kippeke eten hé!', met een oprechte lach. Ik forceer een glimlach in hun richting.
'Voila sé', zegt de kippenkraamman, 'Goed eten, straks de zetel in, laat ze u thuis maar soigneren en morgen is alles weer beter!'.
Was het maar zo simpel...
Als iemand me in het midden van de winkel vraagt of het met me gaat, antwoord ik 'ja, gaat wel'.
Wat moet ik zeggen? 'Nee, het gaat helemaal niet goed, ons kind is dood.'?
Maar als ik zeg dat alles ok is, voel ik me zo schuldig tegenover Mats, alsof ik zelfs zijn bestaan ontken.
Ik hoor van mensen rondom me dat ik zo'n sterke vrouw ben, en dat ze zeker zijn dat we er op deze manier sterker uitkomen. Het doet me op een manier deugd, dat andere mensen wél in mij geloven. Want zelf voel ik me helemaal niet sterk. Ik zou zo vaak gewoon in een hoekje willen kruipen en huilen en niets meer voelen. Ik zie ook helemaal niet in hoe dit me sterker kan maken.
De ervaring van Liv's vroeggeboorte heeft me erg getroffen, het voelde ook aan als een soort falen. Ik had haar niet de bescherming kunnen bieden die ik Hanne had gegeven en die de meeste kinderen krijgen. Maar ik heb dat verdriet kunnen omzetten in een drijfveer, om mezelf te verbeteren.
Op persoonlijk vlak, door dankbaarder te zijn met wat we hebben en meer te beseffen hoe fragiel het leven kan beginnen.
Op professioneel vlak, door me extra in te zetten en te verdiepen in de leefwereld van te vroeg geboren kindjes én hun ouders.
Hoewel we het absoluut anders hadden willen zien gebeuren, heeft de ervaring ons wel rijker gemaakt, denk ik.
Ik kan niet zien hoe het verlies van Mats me ooit een rijker persoon zou kunnen maken... ik zie enkel en alleen het verlies.
The hardest thing I've ever had to hear,
was that my child was going to die.
The hardest thing I've ever done,
is to live every day since that moment.
Gun jezelf en je gezin voldoende tijd.
BeantwoordenVerwijderenOok Mats zou willen dat het voor jullie met de tijd 'makkelijker' wordt.
Vergeten zal je hem NOOIT, jamais... never... Maar je gaat hem een plaats kunnen geven en dat vraagt gewoon enorm veel tijd. Je mag je best ook eens laten gaan. Ga eens in een hoekje zitten huilen... Je moet niet altijd de straffe madam zijn... ook straffe madammen hebben moeilijke momenten, wat niet gezien wordt als zwakte. Jullie maken iets mee dat het zwaarste is om te dragen... het verlies van een kostbaar kind.
Je kan het wel... Nu lijkt het alsof er een enorme berg voor jou neus staat, maar met wat tijd geraak je erover!