Vierentwintig weken zwanger - levensvatbaarheid.
Gegronde reden om te hopen.
Met een eeuwig klein jongetje in ons hart, en een groeiende kleine jongen in mijn buik.
Ik volgde vorig jaar Carly Marie's project mee op de voet.
Van over heel de wereld deelden mensen foto's van hun zelfgemaakte gebedsvlaggen.
Mensen die, net als wij, veel te vroeg een kindje moesten loslaten.
Door de platte rust was ik zelf niet in staat om mee te doen.
Ik had er denk ik toen ook de mentale energie nog niet voor.
Proberen hopen, niet te hard durven hopen, hopen op een goede afloop, hopen op nieuw leven.
Dit jaar ligt het anders.
De meisjes en ik stroopten gisteren onze mouwen op en gingen aan de slag.
Vier vlaggen.
Eén voor elke letter van een naam die we elke dag met ons meedragen.
Onze handen en Maxim's voeten vormden de harten waarin we hem dragen.
Vandaag konden ze wapperen in de lichte bries en baden in de eerste zonnestralen sinds dagen.
En we denken aan hem.
Hij heeft over ons gewaakt, en dat doet hij nog steeds, daar ben ik zeker van.
19 augustus - een dag van hoop ... en dankbaarheid.
'Sometimes miracles arrive so tiny
that we cannot feel the weight of them,
and yet we are still changed and blessed none the less.'
