Thuiskomen.
Met een leeg lijf.
Stilte.
En die grote pompoen.
We zouden hem gaan uithollen.
Een traditie sinds in kind was.
Plots komt het besef.
Het was Halloween geweest.
Dat was op 31 oktober.
31 oktober...
Ik kon er niet naar kijken.
Na de crematie liet ik hem in stukken snijden door onze familie, dan konden ze er soep van maken.
Dan was dat oranje gedrocht weg.
Dan stak het minder dat we ‘m niet zorgeloos hadden uitgehold dat jaar.
Elk jaar ljjkt de hype groter te worden.
Overal wordt er over gepraat.
De feestjes slaan me om de oren.
Elke keer dat wrang gevoel.
Ik moet erin mee, voor de kinderen.
Maar het vergt heel veel.
Elke vezel in mijn lijf schreeuwt voortdurend...
31 oktober betekent geen
spoken, griezels, heksen, spinnen, horror,...
31 oktober betekent gemis, verlangen naar wat had kunnen zijn...
Maar ook warmte en liefde... heel veel liefde.
Morgen koop ik voor het eerst weer een pompoen.
M’n kindjes zullen me vast enthousiast helpen hem uit te hollen.
We maken er iets mooi van, niets eng.
Iets voor hem.
Mij niet meer verzetten, maar meegaan... op mijn eigen manier.
Een stapje verder weer, in dat levenslange proces.
