Ik hou van je

Ik hou van je.

Dat deed ik al toen ik enkel nog maar over je droomde.

Toen je binnenin mij ontsproot.

Toen we je hartje zagen kloppen.

Toen ik je voelde bewegen.

Toen me verteld werd dat je een jongen was.

Elke dag groeide mijn liefde voor jou.

Zoveel hield ik al van je op het moment dat alle hoop vervloog.

Ik hield zoveel van je toen je hartje stopte met kloppen.

En zoveel toen je in mijn armen lag.

Voor de eerste keer.

Voor de laatste keer.

Ik hou van je.

Altijd zal ik van je blijven houden.

Muchness dag 30

' I used to be much muchier, but then I lost my muchness.'

Ik kwam in december terecht op de website van Tova Gold.
Een ondernemende jonge vrouw die zelf een tweeling verloor in het tweede trimester van de zwangerschap. Ze reikt de hand aan mensen die de weg kwijt zijn in het leven, wat ook de aanleiding daarvan is. De website en het boek bieden inspiratie om wat je drijft te herontdekken.
Ik voelde me erg aangesproken, omdat ik me ook echt zo voelde als haar slagzinnetje hierboven.

Ik was het noorden kwijt. Ik wist niet meer waar naartoe. En ik leek bijna blind geworden voor al het moois rondom me.

Tova's woorden gaven me terug wat hoop, en zetten me aan om niet bij de pakken te blijven zitten, maar te ondernemen.

Op 1 januari startte ik mijn ' 30 days of muchness challenge '.

Door elke dag te benoemen of te laten zien wat me blij gemaakt had, werd ik me bewuster van mijn drijfveren.
Ik dwong mijzelf om het mooie van elke dag te erkennen.

Ik heb niet langer het gevoel dat het beter is om in een hoekje weg te kruipen. Het zou absoluut comfortabeler zijn, maar ik zou er niet beter van worden. 

Waar ik een paar maanden geleden niet gelukkig durfde te zijn,

Hoe kon ik ook gelukkig zijn als m'n kleine jongen er nooit meer zou zijn?

... sta ik er nu terug voor open om geluk binnen te laten.

Ik vond mijn 'muchness' vooral in mijn gezin, maar ook in vriendschappen, lekker eten, het weer, foto's, teksten,... en ook in het schrijven. 

Het is niet elke dag even gemakkelijk om het goede in de wereld te zien.
Dat is dan ook maar zo.
Dan is er altijd nog morgen.

Nothing is wasted

Een zonovergoten namiddag in de speeltuin. Blije gezichtjes.
Om ter hoogste met de schommel, allemaal!
Liv gilt lachend, 'Mama! Ik ga zo hoog! Ik vlieg naar Mats en kan hem dan een kusje geven!'.
M'n hart smelt.
Ze geloven dat Mats een sterretje is. Dat hij het even leuk heeft daarboven als zij hier beneden.
Bij een heldere sterrenhemel zoekt Hanne de allerfelste ster en zegt dan fier, 'Dat is Mats zijn ster!'.
Ze fantaseren luidop, over Mats en zijn sterrenvriendinnetje Lola*, dat ze samen met de poppen spelen...
'Misschien gaan ze ooit wel trouwen!', riep Hanne zelfs een keer enthousiast.
'Lieve meid, ik denk dat ze gewoon voor altijd kindjes mogen blijven.'
Mijn dochters geloven in hun broer. Op zo'n speelse, lieve, onschuldige manier.
Waarom zou ik dan niet geloven?
Aan een kind zegt je niet: je broer is dood. punt. Meer is er niet aan.
'Je broertje was veel te klein om bij ons te kunnen zijn, daarom is hij nu in de hemel. We kunnen hem niet meer zien, maar we kunnen wel nog aan hem denken.'

Ik vraag me af hoe ik met zijn overlijden zou moeten omgaan als ik nergens in geloofde.
Ik ben geen trouwe kerkganger. Maar ik geloof dat er iéts is. Dat het leven ook niet zomaar stopt, als het stopt.
Ik durf te geloven dat Mats nu vertroeteld wordt door al zijn overgrootouders daarboven. Hij wordt door m'n broer op sleeptouw genomen bij het uithalen van kwajongensstreken. 
En als de dag ooit komt dat ik hier wegvlieg, dan weet ik dat ik voor de rest van de eeuwigheid zal mogen moederen over mijn kleine jongen, die voor altijd 'kleine jongen' is.
Ik durf het te geloven. Maar ergens moét ik het ook geloven. Anders zou mijn wereld véél te donker zijn.

Bij het zien of horen van bepaalde dingen, voel ik me met hem verbonden. Ik voel zijn nabijheid. Ik kan er door glimlachen ook. Dat kon ik een paar weken geleden nog niet.

'To grieve is to be reminded of you in every instance of beauty.'

Ik begin stilletjes aan te geloven dat we hier sterker uit komen. Dat Mats' korte aanwezigheid het leven van heel wat mensen heeft kunnen raken. Misschien bewuster heeft gemaakt van al het goede.
Dat heeft hij voor mij gedaan alleszins.

Nothing is wasted - Jason Gray

... but what if every tear you cry will seed the ground, where joy will grow...

... it's from the deepest wounds, that beauty finds a place to bloom...

... nothing is wasted...

... and in time, you will believe it too...

Isn't she lovely...

Vijf jaar geleden is het vandaag, dat ik op een haast meditatieve manier naar hét moment toewerkte. Na lang, heel erg lang, duwen, was ze daar plots. Krijsend werd ze op mijn blote borstkas gelegd.
Ik wist meteen dat ik moeder was. Zo'n ultiem moment van geluk. Hard werk had geloond.
Maandenlang waren we bang geweest dat ze te vroeg geboren zou worden. Ik was 20 weken aan de zetel gekluisterd geweest.
Wat een wonder dat ze uiteindelijk exact 40 weken bleef zitten! Nu besef ik dat eens zo hard.

Bij Liv ging die vreugdevolle gebeurtenis gepaard met heel veel angst.
Geen 'blote borst moment'. Ze werd uit mijn buik geplukt, in een plastieken zakje gestoken, op een tafel gelegd, geprikt en beademd. Te vroeg wakker gemaakt. Zo keek ze ook rond, met haar kleine verwonderde oogjes.
Weer een wonder, een wonder omdat ze het zo goed deed. Nu nog meer een wonder omdat ze toch die 30 weken in mijn buik nog heeft gekregen.
Bij Mats ging hét moment gepaard met heel erg veel verdriet.
Ik ving hem zelf op. Hij werd op mij gelegd. Zijn hartje klopte niet meer, hij zou nooit ademen, zijn oogjes zouden nooit opengaan. Er was alleen maar stilte.
De ergste nachtmerrie van elke ouder.

Mijn kinderen hebben mij al drie keer moeder gemaakt. Op drie heel verschillende manieren.
En toch ben ik evenveel moeder van hen alledrie.

Hanne was de eerste. Ze leerde ons hoe we mama en papa moesten zijn.
En nu is ze al 5 jaar. Wat is de tijd gevlogen.
Ze werd op heel chaotische wijze grote zus van Liv. En op een hele speciale manier werd ze grote zus van Mats. Een zusje bij haar, en een broertje in de hemel. En wat een fantastische grote zus is ze!
Gelukkige verjaardag m'n kleine, grote, lieve Hanne!

No footprint too small...

Enkele jaren geleden hoorde ik het verhaal van een gezin dat hun kindje verloor voor het geboren werd. Ter nagedachtenis hadden ze speciale stickers laten maken. Ze gaven ze mee met mensen die op reis gingen, zodat die op hun bestemming een sticker konden achterlaten.
Wat een mooi gebaar, hoeveel liefde straalde het uit.
Ik had nooit durven denken dat ons hetzelfde lot beschoren was.
We missen nu ook voor altijd een kind, ons kind, onze zoon.
Na zijn geboorte moest ik terugdenken aan het stickerverhaal.
Het liet me niet los.
Ik zocht een drukker, maakte een ontwerp en kreeg een week later een doos geleverd. Een doos met heel veel stickers. Speciale stickers.
Tientallen voetafdrukjes van onze kleine jongen. Bijna exact zo groot als zijn lieve voetjes in het echt.
Zo klein, zo geliefd, zo onuitwisbaar.
Ze lieten een diepe indruk na, op ons hart... op de wereld?
Mats zal nooit de kans krijgen om zelf de wereld te ontdekken.
Hij kan dit wél door ons, en door de vele mensen die ons met liefde omringen.
Hij heeft een plekje gekregen in hun hart.
Zijn stickertjes kunnen achtergelaten worden op plekjes die onze familie en vrienden gelukkig maken. Of het nu thuis is, in het park om de hoek, aan de andere kant van de oceaan, of op de hoogste bergtoppen.
Wat zou het fijn zijn om foto's te krijgen van de plekjes waar onze kleine jongen in gedachten rondzweeft.
Mats heeft zijn sporen nagelaten. Ons leven is onherroepelijk veranderd. Ik ben veranderd.
Hij inspireert me. Hij doet me schrijven. Hij doet me delen. Hij doet me meer genieten van dingen die ik voordien als vanzelfsprekend beschouwde.
Er moét iets 'goed' uit voortvloeien, dat zijn leven zo kort heeft geduurd.

There is no footprint too small, that it cannot leave an imprint on this world.