Een goede start

Drie jaar geleden is het vandaag, dat we hoopten op een goede start.
Onze kleine meid kondigde zich veel vroeger aan dan verwacht.
Tien weken had ze nog langer veilig in mijn buik moeten groeien.
Maar het was er niet veilig meer.
Ik voelde het met elke vezel van mijn lijf.
30 weken had ik mijn uiterste best gedaan om haar binnenin me veilig te houden.
Nu wist is dat het niet meer kon, en hoopten we vurig dat ze rijp genoeg zou zijn om het alleen te doen.
Een goede start, die woorden zullen me altijd bijblijven.
Gelukkig kreeg ze die ook.
Onze kleine kanjer vocht met al haar kracht, had minimale respiratoire ondersteuning nodig en deed het vanaf het eerste moment goed.
Wat een zegen.
Dat beseffen we nu nog eens zo hard.

Het werd een emotionele rollercoaster.

Ik had het er zo moeilijk mee.
Mijn lichaam had gefaald.
Ik had haar tekort gedaan.
De eerste dagen voelde ik me eigenlijk helemaal nog geen mama van haar.
Ik vroeg me af of ze haar misschien per ongeluk verwisseld hadden.
Pas toen ze het na een paar dagen even wat moeilijker kreeg, kwam de oermoeder in mij naar boven.

We moesten haar continu delen met anderen.
Echt van ons was ze nog lang niet.
We lagen urenlang te kangoeroeën.
Het lukte redelijk snel om haar aan de borst te laten drinken.
Stilletjes aan begon ik me belangrijker te voelen voor haar.

Toch leek alle tijd die ik met haar doorbracht in het ziekenhuis veel te kort.
Net als de tijd die ik thuis met Hanne doorbracht veel te kort leek.
Mijn hoofd wilde voortdurend op twee plaatsen tegelijk zijn.

Zeven weken na haar geboorte was ze er klaar voor om voor het eerst thuis te komen.
Ik zeg niet graag 'ze was eindelijk sterk genoeg', want ze was al zo sterk vanaf haar eerste minuut.

Het was een vermoeiende en emotionele periode.
Ik dacht steeds dat de thuiskomst van een prematuurtje hét moment was waarop alles weer normaal was.
Dat was niet zo.
Pas na een paar maanden drong het écht tot me door, wat er allemaal gebeurd was.
Zelfs als er geen extra medische zorgen waren geweest, de bezorgheid was er en blijft ergens ook wel.
Vandaag is het drie jaar geleden.
Dat kwetsbaar zachte eerste schreeuwtje.
Haar goede start.
En wat een grote meid is het ondertussen al.
Een doorzetter, een durver, een vechter, en koppig bovenal.
En ook zo vrolijk, charmerend en lief.
Wat zijn we zo dankbaar dat ze is wie ze is en dat ze bij ons mocht blijven.
En zo enorm trots.
Onze lieve Liv!

 18 februari 2011 

1,3kg - 38cm 

18 februari 2014

11,7kg - 92cm

Be kind to yourself

Ik zou nu mijn laatste twee zwangerschapsmaanden moeten ingaan.
In de plaats daarvan ga ik morgen terug werken.
Ik start met datgene, dat ik normaal gezien pas terug zou doen als ik Mats voor het eerst naar de crèche bracht.
Ik zou thuiskomen en hem nog een avondvoeding geven, zachtjes over zijn wangetje strelend, terwijl hij in slaap viel.

Ik beeld me in hoe het zou zijn als hij nu geboren werd.
Een klein kwetsbaar wezentje, opgekrold met z'n zacht velletje tegen m'n blote borst.
Een lijfje vol donshaartjes, een hartje dat klopt...

'Be kind to yourself...'

Het zinnetje dat ik geregeld kreeg van Engelstalige kennissen en vrienden vlak na Mats' overlijden en geboorte.
In het begin vond ik het een vreemde uitspraak.
Maar hoe meer de tijd verder sluipt, hoe meer het begint te klinken.
Doordat ik 3 maanden thuis kon blijven, heb ik die kans gekregen, om lief voor mezelf te zijn.
Ik heb ook hard gewerkt, om mijzelf terug te vinden, om voor mezelf te zorgen én voor mijn gezin.
Ik heb me omringd door lieve mensen. Familie, vrienden, collega's, een psychologe, een kinesist, gynaecologen en zelfs een acupuncturist.
Ik voel me sterker, door de hulp die zij mij nog steeds bieden.
Ik besef dat ik erg dankbaar mag zijn voor de omstandigheden waarin ik ons verlies mag verwerken.

Tijd heelt niet alle wonden, daar ben ik nu wel achter.
De pijn blijft even intens.
Je leert er enkel beter mee omgaan. Je leert de pijn toe te laten, te verdragen en te dragen, zodat ze niet allesoverheersend is.
Dat vergt veel energie en kracht, niet alleen mentaal, ook lichamelijk.
Je leert leven in een nieuwe situatie, ééntje waarvan je nooit had gedacht dat je erin zou belanden.

De afgelopen maanden moest ik terug op zoek naar mijn plekje binnen ons veranderd gezin.
Als vrouw, als mama, als sterrenmama.
Vanaf morgen ben ik ook terug vroedvrouw.
Ik zal gezinnen bijstaan op de belangrijkste momenten in hun leven.
Dat gaat vooral gepaard met heel veel geluk.
Maar het loopt niet altijd zoals het hoorde te zijn.
Verdriet hoort er spijtig genoeg ook geregeld bij.
Toch ben ik nu eerder bang om mensen te begeleiden bij het gelukkigste moment in hun leven, dan bij het moeilijkste.

Ik voel me er klaar voor. In de mate van het mogelijke.
Ik denk niet dat het nu nog veel verschil maakt of ik morgen start, of over een maand, of over een half jaar.
De confrontaties zullen er zijn, zowieso.
Ik ga terug, met een klein hartje, maar ook het geloof dat ik er nu sterk genoeg voor ben.