Our 'forever child': Een goede start

Drie jaar geleden is het vandaag, dat we hoopten op een goede start.
Onze kleine meid kondigde zich veel vroeger aan dan verwacht.
Tien weken had ze nog langer veilig in mijn buik moeten groeien.
Maar het was er niet veilig meer.
Ik voelde het met elke vezel van mijn lijf.
30 weken had ik mijn uiterste best gedaan om haar binnenin me veilig te houden.
Nu wist is dat het niet meer kon, en hoopten we vurig dat ze rijp genoeg zou zijn om het alleen te doen.
Een goede start, die woorden zullen me altijd bijblijven.
Gelukkig kreeg ze die ook.
Onze kleine kanjer vocht met al haar kracht, had minimale respiratoire ondersteuning nodig en deed het vanaf het eerste moment goed.
Wat een zegen.
Dat beseffen we nu nog eens zo hard.

Het werd een emotionele rollercoaster.

Ik had het er zo moeilijk mee.
Mijn lichaam had gefaald.
Ik had haar tekort gedaan.
De eerste dagen voelde ik me eigenlijk helemaal nog geen mama van haar.
Ik vroeg me af of ze haar misschien per ongeluk verwisseld hadden.
Pas toen ze het na een paar dagen even wat moeilijker kreeg, kwam de oermoeder in mij naar boven.

We moesten haar continu delen met anderen.
Echt van ons was ze nog lang niet.
We lagen urenlang te kangoeroeën.
Het lukte redelijk snel om haar aan de borst te laten drinken.
Stilletjes aan begon ik me belangrijker te voelen voor haar.

Toch leek alle tijd die ik met haar doorbracht in het ziekenhuis veel te kort.
Net als de tijd die ik thuis met Hanne doorbracht veel te kort leek.
Mijn hoofd wilde voortdurend op twee plaatsen tegelijk zijn.

Zeven weken na haar geboorte was ze er klaar voor om voor het eerst thuis te komen.
Ik zeg niet graag 'ze was eindelijk sterk genoeg', want ze was al zo sterk vanaf haar eerste minuut.

Het was een vermoeiende en emotionele periode.
Ik dacht steeds dat de thuiskomst van een prematuurtje hét moment was waarop alles weer normaal was.
Dat was niet zo.
Pas na een paar maanden drong het écht tot me door, wat er allemaal gebeurd was.
Zelfs als er geen extra medische zorgen waren geweest, de bezorgheid was er en blijft ergens ook wel.
Vandaag is het drie jaar geleden.
Dat kwetsbaar zachte eerste schreeuwtje.
Haar goede start.
En wat een grote meid is het ondertussen al.
Een doorzetter, een durver, een vechter, en koppig bovenal.
En ook zo vrolijk, charmerend en lief.
Wat zijn we zo dankbaar dat ze is wie ze is en dat ze bij ons mocht blijven.
En zo enorm trots.
Onze lieve Liv!