Heel kort was er weer hoop
Zo snel toch weer vervlogen
Je komt er, regenboogje
Weer tijd om je te dromen
Heel even kregen we concrete hoop.
De herfst zou ons nieuw leven brengen.
Heel even duurde het maar.
De tijd bleek nog niet rijp.
Net niet concreet genoeg om dit echt als een verlies aan te voelen.
Maar het maakt het gemis naar onze kleine jongen weer even meer uitgesproken.
De scherpe kantjes komen terug opsteken.
Het is best moeilijk om het hoofd hoog te houden.
Het donkere, stille hoekje lonkt.
Ik moet actief zoeken naar dingen die de dagen oplichten, het komt even niet vanzelf.
Normaal waren we ons nu echt op zijn komst aan het voorbereiden.
In de plaats daarvan is er nu weer die pijnlijk voelbare leegte.
7 april sluipt geniepig dichterbij.
Wat mis ik hem verschrikkelijk...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten