Be kind to yourself

Ik zou nu mijn laatste twee zwangerschapsmaanden moeten ingaan.
In de plaats daarvan ga ik morgen terug werken.
Ik start met datgene, dat ik normaal gezien pas terug zou doen als ik Mats voor het eerst naar de crèche bracht.
Ik zou thuiskomen en hem nog een avondvoeding geven, zachtjes over zijn wangetje strelend, terwijl hij in slaap viel.

Ik beeld me in hoe het zou zijn als hij nu geboren werd.
Een klein kwetsbaar wezentje, opgekrold met z'n zacht velletje tegen m'n blote borst.
Een lijfje vol donshaartjes, een hartje dat klopt...

'Be kind to yourself...'

Het zinnetje dat ik geregeld kreeg van Engelstalige kennissen en vrienden vlak na Mats' overlijden en geboorte.
In het begin vond ik het een vreemde uitspraak.
Maar hoe meer de tijd verder sluipt, hoe meer het begint te klinken.
Doordat ik 3 maanden thuis kon blijven, heb ik die kans gekregen, om lief voor mezelf te zijn.
Ik heb ook hard gewerkt, om mijzelf terug te vinden, om voor mezelf te zorgen én voor mijn gezin.
Ik heb me omringd door lieve mensen. Familie, vrienden, collega's, een psychologe, een kinesist, gynaecologen en zelfs een acupuncturist.
Ik voel me sterker, door de hulp die zij mij nog steeds bieden.
Ik besef dat ik erg dankbaar mag zijn voor de omstandigheden waarin ik ons verlies mag verwerken.

Tijd heelt niet alle wonden, daar ben ik nu wel achter.
De pijn blijft even intens.
Je leert er enkel beter mee omgaan. Je leert de pijn toe te laten, te verdragen en te dragen, zodat ze niet allesoverheersend is.
Dat vergt veel energie en kracht, niet alleen mentaal, ook lichamelijk.
Je leert leven in een nieuwe situatie, ééntje waarvan je nooit had gedacht dat je erin zou belanden.

De afgelopen maanden moest ik terug op zoek naar mijn plekje binnen ons veranderd gezin.
Als vrouw, als mama, als sterrenmama.
Vanaf morgen ben ik ook terug vroedvrouw.
Ik zal gezinnen bijstaan op de belangrijkste momenten in hun leven.
Dat gaat vooral gepaard met heel veel geluk.
Maar het loopt niet altijd zoals het hoorde te zijn.
Verdriet hoort er spijtig genoeg ook geregeld bij.
Toch ben ik nu eerder bang om mensen te begeleiden bij het gelukkigste moment in hun leven, dan bij het moeilijkste.

Ik voel me er klaar voor. In de mate van het mogelijke.
Ik denk niet dat het nu nog veel verschil maakt of ik morgen start, of over een maand, of over een half jaar.
De confrontaties zullen er zijn, zowieso.
Ik ga terug, met een klein hartje, maar ook het geloof dat ik er nu sterk genoeg voor ben.