No footprint too small...

Enkele jaren geleden hoorde ik het verhaal van een gezin dat hun kindje verloor voor het geboren werd. Ter nagedachtenis hadden ze speciale stickers laten maken. Ze gaven ze mee met mensen die op reis gingen, zodat die op hun bestemming een sticker konden achterlaten.
Wat een mooi gebaar, hoeveel liefde straalde het uit.
Ik had nooit durven denken dat ons hetzelfde lot beschoren was.
We missen nu ook voor altijd een kind, ons kind, onze zoon.
Na zijn geboorte moest ik terugdenken aan het stickerverhaal.
Het liet me niet los.
Ik zocht een drukker, maakte een ontwerp en kreeg een week later een doos geleverd. Een doos met heel veel stickers. Speciale stickers.
Tientallen voetafdrukjes van onze kleine jongen. Bijna exact zo groot als zijn lieve voetjes in het echt.
Zo klein, zo geliefd, zo onuitwisbaar.
Ze lieten een diepe indruk na, op ons hart... op de wereld?
Mats zal nooit de kans krijgen om zelf de wereld te ontdekken.
Hij kan dit wél door ons, en door de vele mensen die ons met liefde omringen.
Hij heeft een plekje gekregen in hun hart.
Zijn stickertjes kunnen achtergelaten worden op plekjes die onze familie en vrienden gelukkig maken. Of het nu thuis is, in het park om de hoek, aan de andere kant van de oceaan, of op de hoogste bergtoppen.
Wat zou het fijn zijn om foto's te krijgen van de plekjes waar onze kleine jongen in gedachten rondzweeft.
Mats heeft zijn sporen nagelaten. Ons leven is onherroepelijk veranderd. Ik ben veranderd.
Hij inspireert me. Hij doet me schrijven. Hij doet me delen. Hij doet me meer genieten van dingen die ik voordien als vanzelfsprekend beschouwde.
Er moét iets 'goed' uit voortvloeien, dat zijn leven zo kort heeft geduurd.

There is no footprint too small, that it cannot leave an imprint on this world.