Isn't she lovely...

Vijf jaar geleden is het vandaag, dat ik op een haast meditatieve manier naar hét moment toewerkte. Na lang, heel erg lang, duwen, was ze daar plots. Krijsend werd ze op mijn blote borstkas gelegd.
Ik wist meteen dat ik moeder was. Zo'n ultiem moment van geluk. Hard werk had geloond.
Maandenlang waren we bang geweest dat ze te vroeg geboren zou worden. Ik was 20 weken aan de zetel gekluisterd geweest.
Wat een wonder dat ze uiteindelijk exact 40 weken bleef zitten! Nu besef ik dat eens zo hard.

Bij Liv ging die vreugdevolle gebeurtenis gepaard met heel veel angst.
Geen 'blote borst moment'. Ze werd uit mijn buik geplukt, in een plastieken zakje gestoken, op een tafel gelegd, geprikt en beademd. Te vroeg wakker gemaakt. Zo keek ze ook rond, met haar kleine verwonderde oogjes.
Weer een wonder, een wonder omdat ze het zo goed deed. Nu nog meer een wonder omdat ze toch die 30 weken in mijn buik nog heeft gekregen.
Bij Mats ging hét moment gepaard met heel erg veel verdriet.
Ik ving hem zelf op. Hij werd op mij gelegd. Zijn hartje klopte niet meer, hij zou nooit ademen, zijn oogjes zouden nooit opengaan. Er was alleen maar stilte.
De ergste nachtmerrie van elke ouder.

Mijn kinderen hebben mij al drie keer moeder gemaakt. Op drie heel verschillende manieren.
En toch ben ik evenveel moeder van hen alledrie.

Hanne was de eerste. Ze leerde ons hoe we mama en papa moesten zijn.
En nu is ze al 5 jaar. Wat is de tijd gevlogen.
Ze werd op heel chaotische wijze grote zus van Liv. En op een hele speciale manier werd ze grote zus van Mats. Een zusje bij haar, en een broertje in de hemel. En wat een fantastische grote zus is ze!
Gelukkige verjaardag m'n kleine, grote, lieve Hanne!