bedrogen...

Soms ben ik gewoon kwaad, héél kwaad. 
De natuur heeft ons bedrogen.
Ze heeft ons een kindje gegeven.
Een kindje waarin we écht konden geloven, dat al helemaal af was, enkel wat meer tijd nodig had om rijper en groter te worden.
Een kindje dat we al zo graag zagen.
Maandenlang ben ik me élke minuut van élke dag bewust geweest van het feit dat ik niet alleen was, dat er een wonder groeide diep binnenin mij.
Op iets meer dan 4 maanden heb ik een compleet mensje 'gegroeid'.
Als een dief in de nacht heeft de natuur ons kindje teruggenomen. 
Ik kijk naar zijn laatste echo, 5 dagen voordat de natuur ons, op de wreedste manier, op ons kwetsbaarste plekje raakte.
Een onschuldig, puur jongetje dat schijnbaar veilig in mijn buik lag te slapen.
Hoe kan het, dat hij er nu niet meer is? Hoe kan mijn lichaam mij zo in de steek gelaten hebben? Hoe kan de natuur ons zo bedrogen hebben?

Ik kruip in bed met het eeuwige gevoel dat ik iets vergeten ben.

I carried you every second of your life.

I will love you every second of mine.