Golvend verdriet

Ik vraag me af of het mogelijk is om te sterven van verdriet.
Ik zal het niet doen, er is genoeg om voor door te gaan. Genoeg vreugde, naast het verdriet.
Maar zou het kunnen?
Zoveel verdriet in je lichaam hebben, dat het er gewoon mee stopt?
Een paar uur voordat Mats geboren werd, zakte mijn bloeddruk plots razendsnel. Mijn hart ging onregelmatig kloppen en mijn hoofd leek te worden platgedrukt. Na wat extra zorgen en interventies, herstelde mijn lichaam en begon het aan de laatste rechte lijn naar Mats' geboorte.
Misschien was het wel een lichamelijke uiting van mijn emotionele toestand?
Na zijn geboorte werd ik in slaap gebracht om de placenta te verwijderen. Ik hoorde van de vroedvrouw achteraf 'dat ik weer zotte kuren had gedaan' tijdens de narcose. Mijn hartslag was enorm gedaald en bij het ontwaken, had ik op niets of niemand meer gereageerd.
Ik denk dat mijn hart zo gebroken was, dat mijn lichaam gewoon mee met Mats wilde sterven.
Wim heeft me terug vertrouwen gegeven en motivatie. De vroedvrouw had hem erbij gehaald om me te helpen. Ik voelde zijn warme hand in de mijne, en werd weer wakker.

Het gaat erg op en neer nu.
Soms heb ik het gevoel dat het wat beter begint te gaan.
De pijn gaat niet weg, het gemis evenmin, maar ik leer er mee leven. Het lijkt alsof ik de nieuwe dimensie van ons leven begin te aanvaarden. Hoe onaanvaardbaar die eigenlijk ook is.
Ik verzet me minder.
Het onomkeerbare wordt vervlochten in de toekomst.
Op andere momenten voelt het alsof ik uiteen ga barsten van al het verdriet dat in me schuilt. Dan lijkt niets te kloppen en is alles zo ondraaglijk.

En net wanneer ik vanbinnen lijk te verdrinken in de zee van verdriet...
... sta ik plots in het midden van de woonkamer 'Zwarte Pieten Stijl' te dansen met m'n dochters.
... lig ik met een hartsvriendin te schaterlachen op de vloer, terwijl onze kinderen 'sneeuw' over ons heen gooien.
... krijg ik te horen van de juffen dat m'n dochters heel aangename kinderen zijn.
... maakt mijn hart een trotse-moeder-sprong bij het zien van Hanne, die zonder vrees van de springplank het zwembad inspringt.
... of word ik liefdevol platgeknuffeld door Liv.
En dan voelt mijn hart weer even wat lichter.
Er blijft een grote leegte.
Maar stilletjes aan, wordt die gevuld met liefde.

You are my angel

My darling

My star

My love will find you

Wherever you are