Exact drie jaar geleden is het vannacht.
Mijn ijzige schreeuw galmt in mijn achterhoofd.
De wanhoop, de angst, het onbeschrijflijk verdriet... ik proef het nog.
Ik zie mijzelf liggen.
Gebroken.
Dit kind was al zo écht.
In mijn hoofd was hij al groot.
De dromen die ik had voor zijn leven.
Zijn leven met ons.
Het verlangen om hem bij ons te hebben.
In één ogenblik ... alles weg.
Het lijkt gisteren.
Het voelt zo vers.
En toch...
Een eeuwigheid.
Oneindig ver weg.
Onomkeerbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten