Capture your grief - dag 6,7,8,9 & 10

Dag 6 - Empathy

 

Foto's van zijn voetjes, op de meest onverwachte momenten.

Een lief berichtje.

Een bijzondere kaars.

Hartverwarmend.

Telkens iemand niet bang is om hem te vermelden, me laat weten dat er aan hem gedacht werd.

Ik hoop dat ik het zelf genoeg doe bij de warme mensen rondom me die het nodig hebben.

Weet dat ik aan jullie denk. En dat jullie kinderen, hoe klein ze ook waren, een ereplaatsje hebben in mijn hart.

 

Dag 7: Myths

 

Oh wat heb ik er al veel gehoord...

Vaak goed bedoeld, maar toch steeds even slikken.

' Is ze daar nu nog niet over?' ... Nee, het verlies van een kind is niet iets waar je 'over' geraakt.

' Ik zou het anders doen hoor!' ... Zolang je niet in mijn schoenen loopt, kan je dat niet zeggen.

' Everything happens for a reason.' ... Waarom dan? Denk ik dan. Alsof ik nog niet genoeg de schuld bij mezelf zoek...

' Time heals all wounds.' ... Niet deze. Dat kan ik je vertellen. Het consumeert me niet meer, maar het snijdt nog even hard. Daar heeft niet enkel de tijd voor gezorgd. Daar heb ik hard voor gewerkt. Het zal niet zomaar verdwijnen. Met alle tijd van de wereld, zal het nooit NIET pijn doen dat hij er niet meer is.

Dag 8 - Beautiful Mysteries

 

Ik zie hem schelpjes rapen op het strand.

Zou hij op hem lijken?

Dat guitige snoetje, deugnieten oogjes, beentjes steeds in overdrive... mijn kleine blonde God.

Als we zien hoe hard hij op zijn zussen lijkt, en hoe hard Mats* op Liv leek, kan het haast niet anders.

 

Een mama uit de buurt wandelde een paar weken geleden haar zoontje voor het eerst naar school.

Ik zag haar ook steeds lopen toen dat kereltje in haar buik verder groeide, terwijl ons klein mensje mijn buik leeg had achtergelaten.

Hij had al op school kunnen zitten.

 

Ik blijf hangen bij een beeld in mijn hoofd van hoe hij eruit zou zien.

Ik zie nog steeds een klein blond kereltje door het hoge gras lopen, kirrend, achtervolgd door zijn grote zussen.

 

Ik zie hem schelpjes rapen.

Zijn zussen komen hem helpen.

Volgens mij zou hij er net zo uitgezien hebben.

Dag 9 - Surrender & Embrace

 

In de maanden na zijn overlijden was ik wanhopig op zoek naar sprankeltjes licht.

Naarmate de tijd vorderde, vond ik die steeds vaker.

Eén constante daarin was mijn gezin.

Opstaan 's morgens, deed ik enkel en alleen voor hen.

Terwijl ik telkens weer verscheurd werd.

Ik verlangde ernaar om weg te kruipen in een donker hoekje, mijn tranen te laten heersen, nooit meer buiten te komen, weg van alle confrontaties die de dreigende buitenwereld kon onthullen.

En toch stond ik elke ochtend op. Kleedde me om, maakte de kinderen klaar en wandelde hen naar school.

Ik keerde terug naar huis, liet de snijdende koude mijn gelaat verdoven, ging thuis binnen, sloot de deur achter me en liet los.

Elke ochtend een vast ritueel, een overlevingsmechanisme, automatische piloot.

Alleen thuis, muziek luid op... en huilen tot de tranen vanzelf weer even op waren.

In volle overgave.

#surrender

 

Een andere constante die eerste periode...

Ik maakte er een prioriteit van om ten allen tijden mooie verse bloemetjes in huis te hebben.

Om bij Mats* te staan.

Om het plekje van zijn urne wat minder 'doods' te maken?

Die bloemetjes hielpen me, ik hield eraan vast.

Ik fotografeerde ze. Misschien kon ik ze wel in zijn foto-album steken... voor later.

Later... zou hij nooit naar zijn foto's vragen...

Voor mezelf dan maar.

Bloemetjes fleurden het huis op.

Maakten het minder kil als ik alleen was.

Toen ik weer op bedrust ging, vervaagde die houvast een beetje, en ook vandaag staan er lang niet altijd verse bloemetjes op de kast.

Maar telkens er wél staan, vult mijn hart zich weer met wat nieuwe energie.

Alsof ze me eraan herinneren dat zelfs de donkerste dagen wat verlicht kunnen worden door een paar stengels kleurenpracht.

#embrace

Dag 10 - Symbols & Signs

 

Sterren, vlinders, kaarsjes,... ze doen me allemaal aan hem denken.
Een sterretje aan de hemel, dat is hij ook voor zijn zussen en broer.
Als ik ergens een mooie ster vind, gaat die mee op zijn plekje.
Voor al de kadoo'tjes die we hem niet konden geven, en alle knuffels en kusjes.
Telkens weer een nieuwe sterretje speciaal voor hem.
#symbols

De eerste dagen en weken vormde alles een mogelijke bedreiging.

Een zwangere buik, een pasgeboren baby, een pompoen, Kerstdecoratie, de vraag 'hoeveel kinderen heb je?',...

De lijst was eindeloos. De kleinste details soms, konden het verdriet weer triggeren.

Alsof ik in het ritme van de deinende golven, plots werd overspoeld door eentje die zich niet aan dat ritme hield.

Op een bepaald moment, ik weet niet meer wanneer juist, begon ik een aantal van die triggers te zien als tekens van hem.

Het was veel moeilijker te aanvaarden dat hij écht weg was. Alles gewoon stopte bij het wegvallen van zijn hartslag.

Dan dat hij toch nog ergens was. Dat we hem op een dag weer in onze armen sluiten.

En dat hij het aanvoelt als ik even een signaal nodig heb dat hij er ook bij is. Met ons meekijkt.

Zoals die felle ster, zichtbaar vanuit mijn ziekenhuisbed, rond het moment dat hij van ons wegzweefde.

Zoals 'Ne me quitte pas' op Studio Brussel, terwijl we met z'n tweetjes in de auto zaten om zijn urne te gaan kopen.

Zoals een heldere sterrenhemel na een zware shift.

En zoals de regenbogen, die verschijnen op stormachtige dagen.

#signs

Sometimes I  look up, smile, and think: 'I know that was you'...